Küçük Kadın

81- Eylülün Hayali

Uraz Delen & Eylül Delen çiftimiz.. 🔥❤️

————————

EYLÜL DELEN...

Bu kapıdan çıkarsam çoğu şey bitecekti. Ama eğer bu kapıdan çıkmazsam daha çok şey bitecekti. Derin bir nefes aldım. Kafamı kaldırdım ve Uraz'a baktım tekrardan. "Haklısın, ikimizi de yormaya gerek yok."
Odanın kapısını açtım ve odadan çıktım. Odadan gelen sesler ile gözlerimi kapattım ve merdivene oturdum. Her şeyi fırlattığı belli oluyordu seslerden. Ağzımı kapattım sağ elim ile hıçkırığımı susturmak istercesine. Gözyaşlarım kendilerini bırakmışlardı zaten. Zorda olsa duvardan tutunarak ayağa kalktım ve çantamı alıp evden çıktım. "Eylül hanım ?"
Takım elbiseli adam yanıma yaklaştı. "Çekil önümden."
Elimi karnıma koydum ve yürümeye devam ettim. Telefonumu çıkardım çantamdan ve Akseli aradım. "Efendim yenge ?"
Kesik bir nefes aldım. "Urazın yanına gider misin hemen Aksel. Kendisine bir şey yapmasın. Yusuf'ta onunla birlikte."

"Yenge ? N'oluyor ? Sen nerdesin ?"

Hıçkırarak ağlamaya başladım dizlerimin üstüne çökerek. "Bizim evdeler Aksel. Yalnız bırakma onları."
Telefonu kapattım ve elimi yere koydum. "Hanımefendi!"

Bir tane adam koşarak bana geliyordu. "İyi misiniz ?"
Kollarımdan tuttu ve gözlerime baktı. Kafamı olumsuz anlamda salladım. İyi değildim...
"Hamilesiniz siz.. Eşinizi arayalım hemen telefonunuz nerede ?"

Kafamı olumsuz anlamda salladım. "Hayır, hayır... İyiyim ben."
Ayağa kalktım adamdan destek alarak. "Çok teşekkür ederim. İyi günler."

Sahile doğru yürümeye başladım. Bir banka oturdum ve denizin sesini dinlemeye başladım. Telefonum çalmaya başlamıştı. Akseldi arayan. Meşgule attım ve derin bir nefes aldım. Kızımın doğmasına 2-3 ay kalmıştı şurada. Ve ben o hariç her şeyle uğraşmıştım. Babaannem olsaydı akıl verirdi şimdi bana...
Kafamı yere doğru eğdim ve daha çok ağlamaya başladım. Canım acıyordu...
Artık neye ağlayacağıma şaşırmış durumdaydım.
Kalbimin içerisinde bir kabuk vardı ve o dışarı çıkmaya çalıştıkça kesiyordu sanki. Derin bir nefes almaya çalıştım zorla. Nereye gidecektim, ne yapacaktım bilmiyorum.

———————

Birkaç saatin sonunda  derin bir nefes aldım ve yaşlarımı sildim. Telefonumu aldım elime. Birsürü cevapsız çağrı vardı. Hiçbirine dönmeden abimi aradım. "Eylül."
Titreyen sesimi düzeltmeye çalıştım. "Müsait misin abi ?"
Onaylayarak konuştu. "Bugün sana gelebilir miyim?"

"O nasıl soru. Neredesin ben alayım seni ?"

Derin bir nefes aldım. Söylemek ile söylememek arasında kararsız kalmıştım. "Yok benim evde birkaç işim var onları halledip geleceğim. Urazda bırakır olmadı. Sen konum atsan yeter."

Mırıldandı ağzında. Daha sonra sustu. "Eylül ?"
Sesi şüpheli gelmişti. "Efendim ?"

"İyisin değil mi ?" Dedi. Mükemmeldim gerçekten.
"İyiyim. Bir problem yok."

"Tamamdır bekliyorum ben seni o zaman."
Telefonu kapattım ve derin bir nefes aldım. Güçlü olmak zorunda olan bir Eylül vardı yine.
Güçlü olmak zorundaydım..
Kızım için..

———————

NEVRADAN.....