Küçük Kadın

93-Kolye

———————

"Günaydın."

Omuzumda hissettiğim el ile gözlerimi araladım.
Gözlerimi açtım yarım yamalak. Kehribarlar umut dolu bakıyordu bana. Yalancı bir gülümseme ile doğruldum. "Günaydın."
Etrafıma baktım bir süre. Bir sandalyenin üzerindeydim. Uraz ise hemen yanımdaydı. Teras gibi bir yerdi burası. Üzerimizde ince bir battaniye vardı. "Uyuya kalmışım." Dedim içimden de tekrar ederek. Kafasını salladı olumlu anlamda. "Karnın aç mı ?"
Omuzlarımı silktim.
"Pek aç değilim."
Ayağa kalktı ve önüme geçerek dizlerinin üzerine oturdu.
"Dün akşam konuştuklarımızı hatırlıyorsun değil mi ?"

Gözlerine baktım uzun bir süre.

——————

"Söz verdiğin kişi kim ?"

Urazın sorusu ile sırtımda ki battaniyeye biraz daha sarıldım ve ellerimi birbirine bağladım.
"Kızım."
Kafasını sağa yatırdı ve gözlerime baktı. Gözlerimi gözlerine çevirdim.
"Bundan yaklaşık 1 ay önce gördüm onu rüyamda. Bizden eski hayatımıza dönmemizi istedi. Ve daha sonrasında hiç görmedim onu. Buraya gelmeden önce söz verdim ona. Onun mutlu olması için her şeyi yapacağıma söz verdim."

Kafasını sol tarafa çevirdi ve derin bir nefes aldı. Kafasını bana çevirdi tekrar. Gözleri mi dolmuştu onun ?

Sulu kehribarlar..
İzlemeye doyamadığım en masum hali ile bana bakıyordu. "Güzelim."
Elimi elinin üzerine koydum.
"Bana öyle bakmanı istemiyorum."
Kaşları çatıldı hafif.
"Nasıl ?"
Gözlerimi gökyüzünde gezdirdim ve tekrar ona döndüm.
"Acır gibi.."

Ağzını aralayacaktı ki sözlerime devam ettim.
"Delirmişim gibi bakma bana. Delirmedim. Herkes öyle bakıyor bana."
Gözlerimi tekrar gökyüzüne çakardım ve ellerimi çektim Urazdan.
"Ben delirmedim. En sakin şekilde yaşadıklarımı atlatmaya çalışıyorum. Herkes benden eskisi gibi 'iyiyim'' dememi bekliyor. Ama iyi de değilim. Debelenmeye çalışıyorum. Bir şekilde de olsa sözümü tuttuğumu kızıma göstermek istiyorum. Ben onu gerçekten görüyorum Uraz. O gerçekten benim özlemimi hissediyor, yanıma geliyor."

Nazlının ölümünden sonra sürekli onun hayali ile yaşayan bir insan olmuştum. Sadece rüyalarda değil, gerçekte de onu görüyordum. Şimdi kızım için de aynı şeyi yaşıyordum.
"Sadece.."

Ellerimden tuttu ve gözlerini gökyüzüne inat mavi olan gözlerime çevirdi. "Sadece ?" Dedi devamını bekler gibi sorarak.
"Sadece çok yorgunum.."

Omuzlarım düştü ve gözümden akan yaşlara müsade ettim.
"Madem kızımıza bir söz verdik. Kızımız bizden bir şey istedi. Bunu tabikide yerime getireceğiz küçük kadınım."
Gözlerinden yaşlar daha çok akmaya başladı.
"Bu yorgunluğunu kimsenin görmesini istemiyorsun, biliyorum. Ama her ne olursa olsun, biz üçümüz, Başbaşa kaldığımızda bize anlat yorgunluğunu olur mu. Susarakta olsa bize anlat yorgunluğunu. Kızımıza,bana.. Biz hep senin yanında olacağız, hep seni dinleyeceğiz. Yaralarından öpeceğiz."

Söyledikleri ile gözyaşlarım hıçkırıklara dönüştü. "Sen.. sen çok iyi bir babasın."
Kollarımı sardım ve daha çok ağlamaya devam ettim..

—————

"Ona bir söz verdik."