Küçük Kadın

97-İhtimaller

NEVRA ❤️

(Madem bu kadar düzenli bölüm geliyor o halde beğeni ve yorumlarınızı eksik etmessiniz diye düşünüyorum. Doğru düşünüyorum değil mi kızlarım ? Bol bol yorum bekliyorum sizlerdennn❤️❤️)

—————————

Gözlerimi kadında gezdirdim. Sevgilisi miydi ?
Gitsek daha iyi olacaktı.
"Hoşgeldiniz. Geçsenize."
Uraza çevirdim kafamı. Gözlerini kapattı olumlu anlamda. "Bizde sizi bekliyorduk."
Bizi mi bekliyorlardı ? Ne oluyordu Allah aşkına ya ?
İçeri girdim ve kadını takip ettim.
Koltuğa oturdum ve gözlerimi evde gezdirdim. Masanın üzerinde ki bebek oyuncağı duraksamama sebep olmuştu. Taşlar oturmuyordu. Gözlerimi kapattım ve tekrar açtım. Evli miydi ?
"Ben çay yapmıştım ama, ne içersiniz ?"
Kadının sorusu ile kafamı kaldırdım.
Gözlerine baktım bir süre. Kahverengiydi gözleri. Saçları da kahverengiydi, dalgalı omuzlarında bitiyordu. "Çay, çay olur."

Kadın kafasını salladı ve salondan çıktı. Benim gözlerim ise sehpanın üzerinde ki oyuncaktaydı. "O günden sonra beni görmek istemeyeceğini düşündüm."
Gözlerim tam karşımda ki koltukta oturan abime döndü.  "Geleceğini duyunca gerçekten şaşırdım."
Uzun bir süre baktım gözlerine. Bu değildi. Söylemesi gerekenler şu an bunlar değildi.
"Karım." Dedi duymak istediğimi bekler gibi.
"Değiştim. O olaydan sonra, seninle birlikte tüm hayatım değişti benimde. Aylarca sana ulaşmaya çalıştım."
Omuzları düştü daha sonra. "Ama yapamadım. Buna cesaret edememişte olabilirim."
Kafamı salladım olumlu anlamda. "Senin benden hep istediğin gibi oldu her şey."
Kaşlarım kalktı. Elleri ile oynuyordu sürekli. Bir şeyler söylemek istiyordu ama rahat değildi.
"En başta kendim olmak üzere hayatımı düzene soktum."

Ondan hep bunu istemiştim. Ben ve ablam kurtulamayacaktık. Yani o zamanlar gözümde böyleydi. Onun bir düzen kurmasını istiyordum. aşık olup evlenmesini, mükemmel bir hayat yaşanmasını isterdim hep ondan. Yani hayal ederdim. Şimdi görüyordum da onun için hayal ettiğimiz her şeyi yapmıştı.
"Sevindim senin adına."

Gülümsedi.
Kadın elinde ki tepsi ile yanımıza doğru geldi çay ile birlikte çerezlikleri koydu önümüzde ki sehpaya. "Teşekkür ederiz."
Kadın gülümsedi ve abimin yanına oturdu.
"Berk senden çok bahsetti."
Gözlerimi kadında gezdirdim. Burukça gülümsedim. Bahsettiği şey onun kardeşi olmayışım mıydı ?
"Damla yurtdışına gitti." Gözlerimi abime çevirdim. Neden gitmişti ? Sessizce yutkundum. "Babamlar hala burada."
Boğazımda öyle bir acı hissediyordum ki. Sanki küçük küçük kesikler vardı kemiklerimde.
Çayından bir yudum aldı. "İyiler mi ?" Gözleri anında gözlerim ile buluştu. Şaşırdığını çok net anlayabiliyordum. Bir süre durdu. "Her şeyden haberleri var." Acı daha çok gülümsememe sebep oldu. İçeriden gelen bebek sesi ile gözlerimi kapattım. "Eylül." Gözlerimi araladım ve sesli bir şekilde yutkundum. "Biz kalkalım."
Urazın ayağa kalkması ile bende kalktım. İyiki. İyiki gözümü kırpmamdan dahi neyi istediğimi bilen bir adam ile birlikteydim.
"Otursaydınız." Kadın gülümseyerek ayağa kalktı. "Eylül." Abimin sesi tekrar kulaklarımda yankılandı. "Biz gitsek daha iyi olur. Size iyi akşamlar."
Dudaklarını birbirine bastırdı ve gülümsedi. Onun da suratında ki acı tebessümü görebiliyordum.

"Ben çocuğa bakayım. Berk eşlik etsin size. Tanıştığıma çok memnun oldum."
Kadın elini uzattı. Bir süre gözlerine baktım ve gülümseyerek elini sıktım. Daha sonra arkama bile bakmadan kapıya ilerledim.
"Yine gelin. Yine görüşelim."
Kafamı abime çevirdim. "Abi kardeş olalım. En başında ki gibi." Bir süre gözlerine baktım. Ona inanmak için bir umut arıyordum gözlerinde. Arkamı döndüm ve evden çıktım. Ardımdan ise Uraza teşekkür ettiğini duydum. Binanın kapısından çıktım ve yüzüme çarpan rüzgar ile olduğum yere oturdum, merdivene.