Küçük Kadın

80- Özgürsün.

Resim: Uraz Delen 💣

——————

EYLÜL DELEN....

Gözlerimi ormanda gezdirdim bir süre daha. Ses yoktu ama. Tekrar tüm gücümle bağırdım. "Nazlı !"
Yine ses yoktu. Arkamdan sesler gelince hemen döndüm. Küçük bir kız çocuğu koşarak bana doğru geliyordu. Şaşkınca baktım bir süre. Kollarını bacaklarıma sardı. Dizlerimin üzerine çöktüm ve küçük kız baktım. Gökyüzü gibiydi gözleri. Uçsuz bucaksız bir maviydi gözleri. "Seni çok özledim."
Defi ve kollarını sardı bana. Şaşkınca baktım ilk önce ama sonra bende kollarımı sardım. "Kimsin sen ?" Dedim fısıldayarak. Kokusu çok yakındı, sanki benim küçüklüğüm gibiydi. O kadar benziyordu bana. "Ne işin var senin burada ?"
Gözlerimi ona çevirdim ve cevap vermesini bekledim.
Omuzlarını silkti.
"Boşuna zorlama konuşamaz."
Kafamı sesin geldiği yöne çevirdim. Nazlıydı. Gözlerimden yaşlar bir bir akmaya başladı. "Nazlı.."
Ayağa kalktım yavaşça. Geldi ve yanımda ki küçük kızın elinden tuttu. "O olması gereken yerde abla. Biz ait olduğumuz yerdeyiz. Senin yerin burası değil. Ait olduğun yere git."
Gözlerimi kapattım ve derin bir nefes aldım. "Yapma Nazlı ne olursun."
Küçük kızın elinden tuttu ve arkasını dönüp yürümeye başladı. Yanına gittim koşar adım ve kolundan tuttum. "Ben seni çok özledim. Gitme ne olursun. Biraz daha kal."

Durdu ve dolu gözlerini gözlerime çıkardı. "Çok yaşlandın abla. Çok yıprandın. Artık kendine dikkat etmen gerekiyor."

"Ben seni çok özledim Nazlı. Babaannemi çok özledim."
Gözlerini kapalı tuttu bir süre ve gözünden bir damla aktı. "Bende seni çok özledim." Elini yanağıma koydu. "Kim ne derse desin sen benim ablamsın. Ve ben senin için yine canımı veririm bunu unutma sakın."
Kaşlarım çatıldı. "Ne ?"
Sesim fısıltılı çıkmıştı. "İkisi de bana emanet. Sana dua edeceğiz."
Küçük kızın elinden tuttu ve yürümeye devam ettiler. "Nazlı dur !"
Yerime çakılmış gibiydim. İlerleyemiyordum. Yine birsürü şey bırakmıştı ve öyle gitmişti. "Nazlı !"
O an 2 bacağımın arasından gelen sıvıya baktım. Karnıma sancılar girmeye başlamıştı. Etrafıma baktım korkarak. "Yardım edin !"

——————

AKSEL.

Ellerimi saçlarımdan çektim ve derin bir nefes aldım. "Nazlı !"
Çığlık sesi ile yerimde sıçradım. Ses yukarıdan geliyordu. Benimle birlikte herkes ayağa kalktı. Koşarak merdivenleri çıktım ve sesin geldiği yöne baktım. Eylülün odasından geliyordu. Yusuf uykulu gözleri ile odasından çıktı. "Gel aslanım." Emre yanına aldı Yusuf'u. Eylülün odasına daldım. Çığlık atıyordu ama uyuyordu. Kabus görse bile bu kadar bağırabilir miydi ?
Çığlık atıyordu resmen. Elleri karnında bağırıyordu. "Nazlı !" Tekrar çığlık attı. Kızlar yanına diz çöküp uyandırmaya çalışsa da uyanmıyordu. "Yardım edin !" Daha fazla bağırdı karnına elini bastırarak. "Uyanmıyor. Abimi arayın Allah aşkına."
Özgür telefonunu eline aldı.
"Abi yetiş."

Elimi Eylülün alnına koydum. Ateşi de yoktu. "Sinir krizi geçiriyor kız." Dedim sinirimi bir yerden çıkarmak istercesine. "Eylül abla."
Yusuf dolu gözleri ile Eylüle bakıyordu. Daha sonra hışımla odaya dalan Uraz'a baktım. Yanına oturdu ve dudağını alnına yasladı. Eylül ise deli gibi ağlıyordu uykusunda.
"Çıkın dışarı hepiniz."

Herkes afallayarak Uraz'a baktı.
Elini Eylül'ün alnına koydu. Eylül daha çok inliyordu. "Bebeğim !"

"Yastık getirin."