Küçük Kadın

99-Delirmek

——————

Karşımdaydı. Öylece gözlerimin içine bakıyordu. Bir şey dememi bekliyor gibiydi. "Boşanmamışsın."
Kafamı kaldırdım ve tüm gücüm ile gözlerine baktım. Gerçekten bu muydu ? Beni ilk gördüğünde kurduğu cümle bu muydu ?

Kafamı salladım olumlu anlamda. "Annen, o biraz rahatsız." Eli ile suratını avuçladı. "Cesaret edemedi."
Benim ile alakası olmayan yüzünü incelemeye başladım. O kadar yaşlanmış ki..

"Ama sen ettin."
Söylediğim her cümle de biraz duruyor, düşünüyor ve daha sonra yanıt veriyordu. Kafasında ölçmek istediği şeyler vardı. "Beni affetmeyeceğini biliyorum. Kızgınsın, kırgınsın.."
Dudağım istemsizce yana doğru kıvrıldı. Affetmek ?
"Değilim."
Fincanımda ki gözlerimi karşımda ki adamın gözleri ile birleştirdim. "Sana karşı bir şey hissetmiyorum."
Keşke gözlerinden pişmanlığa dair kırıntıların geçtiğini söyleyebilseydim size. Neden bunu yapıyordu ? İçinden geçtiğini hissetmiyordum.
Söylediğim şeye bozulmuşcasına ellerini birbirine bağladı.
"Bunu bizden duyman gerekiyordu, haklısın.Benim.. benim psikolojim gerçekten iyi değildi. Nazlının ölümü beni çok değiştirdi."

Derin bir nefes aldım sanki mümkünmüşcesine. Biri boğazımı sıkıyor gibi hissediyordum.
"Sen iyi bir babaydın. Çocuklarını seven, onlar için yaşayan, onlara merhamet eden. İyi bir babaydın sen. Tek problem ben senin çocuğun değildim."

Gözlerime uzun uzun baktı. Bir şeyler anlatmak istedi ama sanki anlamak istemediğimi hissettiği için kaçırdı gözlerini. "Sende benim evladımdın."
Kafam istemsizce olumsuz anlamda sallandı. "Sen bana bir kere bile kızım demedin. Çünkü ben senin kızın değilim. Eski Eylül olsaydı sana hak vermek için bin türlü sebep arardı. Çünkü ne yaparsan yap, bir tek sana zaafı vardı Eylülün. Seni sevmek için o kadar çabaladı ki, o kadar yükü omuzlarında taşıdı ki. Çünkü babasıydın sen onun, ne söylersen, ne yaparsan bile isteye yapmadığını düşündü hep o Eylül. Yeniden aile olabileceğine inandı hep o kız. Senin gözlerinde küçücük bir şefkat aradı yıllarca."

Dolan gözlerimi engellemek için elimden geleni yapıyordum ama olmuyordu. "Ama bu hikayede suçu olmayan tek kişi bendim. Ben hiçbir zaman senin evladın olmadım. Ben senin mahkumun oldum yıllarca."

Eğik kafası birkaç dakika boyunca durdu öylece. Cesaret edemiyordu, çünkü karşısında gerçekten de farklı bir Eylül vardı. "Benim karıma tecavüz edildi. Çocuğum bilerek bir trafik kazasında öldürüldü. Ben o adam-"

"Sen o adamı bulmaya bile çalışmadın. Çünkü senin hırsını alabileceğin bir çocuk vardı karşında. Eylül vardı. Sen intikamını bile benden aldın. Tüm acını benim omuzlarıma attın."

Kafasını olumsuz anlamda salladı. "Seni her gördüğümde Nazlı geldi aklıma. Ona çok benziyordun. Sadece 1 kere. Onu sadece bir kere rüyamda görebildim. Ama sen onu sürekli görüyordun. Ben Nazlıyı kaybedince çok değiştim."

Gözlerimi Cafe de gezdirdim bir süre ve tekrar karşımda ki adama döndüm.
"Bende çok değiştim. Kızımı kaybettiğim de bende fazlasıyla değiştim. Sen bir aile olamadın bize. Ama benim aile olmama yine müsade etmedin. Sen benim çocukluğumu da çocuğumu da elimden aldın."

Gözünden bir damla aktı usulca. Neden içim sızlamıyordu ? Kalbimde ufakta olsa neden bir kırıntı olmuyordu. "Sen iyi bir insansın. Sen bize rağmen kalbini tertemiz tuttun."

"İyi bir insan değilim ben. O evde Nazlının katili olarak gördüğün Eylül iyiydi, tertemizdi kalbi. Sen o kalbi kendi ellerinle körelttin. Bir ateşin üzerine tuttun ve yaktın o kalbi.
Şimdi eski Eylül olsaydı sana o kadar çok soracak şeyi vardı ki.. çünkü onun en büyük hayali buydu. Seninle oturup konuşabilmek. Ben senin yüzünden okul okuyamadım, arkadaşım olmadı benim hiç. Bir kere saçım okşanmadı benim, sabahları çığlıklarla uyandım. Okulda olmam gereken saatler de vücudum da tahtalar kırıldı benim. Sokaklarda kaldım, cebimde beş kuruşsuz sokağa attın sen beni. Demirlerle dövdün sen beni. Tam 4 kere ölümün kıyısından döndüm. Eve geldim yine dövdün beni. Kardeşinin katili ilan edildim ben. Uyumam gereken saatlerde, kapkaranlık bir oda da saatlerce, günlerce aç susuz bırakıldım ben."