Küçük Kadın

84 - AİLE OLMAK

"Eylül."
Elini kolumda hissettiğim an yerimde sıçradım. "İyi misin ? N'oluyor ?"
Korkulu gözlerimi Emre'ye çevirdim. "Ben.. Dalmışım.."
Kaşlarını kaldırdı ve arkama sakladığım ellerime baktı. "Ne saklıyorsun ?"
Ellerimi daha çok geri koydum. "Hiçbir şey."
Gülümsedim.
"Eylül elindekini gösterir misin lütfen."
Derin bir nefes aldım. "Emre.."

Kaşlarını çattı. "Eylül, lütfen."
Elimi ona doğru uzattım. "Patik ?"
Dedi soran gözleri ile. "Ne yazıyor o kağıtta ?"
Omuzlarımı silktim. "Bilmiyorum. Uraz'a gelmiş."
Bir süre gözümün içine bakarak durdu ve hızla elimden kağıdı aldı.
Kağıdı açtı. Okumaya başladı. E ama artık bende okumak istiyorum. "Ne yazıyor ?"
Patikleri elimden aldı. "Çok önemli bir şey değil. Sen bizimkilerin yanına geç."
Suratı bembeyaz olmuştu. "Emre !"
Önüne geçtim ve gözlerine baktım. "O kağıdı verir misin !"
Omuzlarımdan tuttu. "Eylül. Önemli bir şey değil diyorum. Lütfen bizimkilerin yanına geç."
Urazın odasına doğru adımlamaya başladı.
Önüne geçtim. "Madem bu kadar önemli değil, Urazı da uykusundan uyandırmana gerek yok."
Gözlerini kapattı ve derin bir nefes aldı. "Tamam hadi gidelim."
Arkasını döndü ve bizimkilerin yanına yürümeye başladı. Şimdi mükemmel bir oyunculuk ile o kağıtta ne yazdığını öğrenecektim. Tahmin ediyordum. Ama ne yazdığını okumam gerekiyordu. "Uraz öğrenmeyecek o kağıtta yazanları Emre."
Durdu ve bana döndü. "Sen ?"
Derin bir nefes aldım. "Aptal bir insan değilim. Ne yazdığını biliyorum."

Ona doğru yürüdüm. "Uraz o kağıdı okuduğunda hayatımız cehenneme dönecek."
Kafasını camın önünde ki koltuklara çevirdi. "Gel şöyle."
Doğru mu tahmin etmiştim ? Urazı bebeği ile mi tehdit etmişlerdi ?
Koltuğa oturdum ve masanın üzerinde ki kağıda baktım. "Eylül, bu işi birtek o çözebilir."
Kağıdı elime aldım ve okumaya başladım.

"17 yaşındaydın. Küçük bir çocuktun seni tanıdığımda. Sahipsiz, hiçbir şeyi olmayan küçük bir çocuktun. Kendi kardeşini kurtarmak uğruna benim kardeşimi almıştın benden. Benim acımı azaltmam çok zor oldu Uraz Delen. Seninki imkansız olacak.."

Hayretle gözlerimi Emreye diktim. 17 yaşında.. Ahsen..
Akselin ikizi, uyuşturucudan ölmüştü.
"Kı- kızıma dokunmayacaklar değil mi ?"
Kafasını salladı olumsuz anlamda. "Eylül lütfen sakin ol. Hiçbir şey yapamayacaklar. Tek amaçları bizi tedirgin etmek. Nevra ile Aksel arasında ki muhabbeti öğrenmemesi gerekiyor kimsenin."

Kafamı ona çevirdim. "Biz bile bilmiyoruz ki."
Kafasını salladı. "Artık bunun iması bile geçmeyecek."
Kafamı salladım. "İyi ama ben.."
Derin bir nefes aldı. Dizlerinin üstüne çökerek önümde durdu. "Senden tek istediğim sakin olman. Size asla dokunmayacak. Söz veriyorum, sana veya yeğenime zarar veremeyecek."
Dolan gözlerimi ona çevirdim. "Nevra ?"
Kafasını yere eğdi. "Ona da hiçbir şey yapamayacak. Lütfen stres yapıp bunu yeğenime yansıtma. Bizimkilerin yanına git. Ve normal devam et hayatına."

Ayağa kalktım. "Ben sakinim. Hiçbir şey olmayacak. Tek istediğim Urazın bu konudan haberinin olmaması. Ne yap ne et bunu Uraz duymadan çöz Emre."

O da ayağa kalktı. "Eylül."

Kafamı ona çevirdim. İzin vermeyecektim. Canım dahi ortada olsa izin vermeyecektim buna. "Emre ! Uraz ne halde farkında mısın ? Bu adam yemek yemiyor, uyku uyumuyor. Neden ? Benim yüzümden. Tedirgin. Yorgun. Beynindekiler susmuyor. Nefes almasına izin vermiyor. Yavaş yavaş eriyor gözümün önünde. İstemiyorum. Alacağım nefesin ne zaman kesileceğine Allahtan başkası karar veremez."
Gözümden akan yaşı sildim. "Ömrü varsa Yaşar, yoksa bu lanet dünyaya hiç gelmez."
Elimi karnımdan çektim.
"Onun gözümün önünde yok oluşunu izlemektense kendi ecelimle ölmeye razıyım."
Nefesini dışarı üfledi. "Bu işi halledeceğim."
Kafamı salladım. "Lütfen.."
Kollarını sardı. "Lütfen bize yardım et." Diye fısıldadım. Daha sonrasında arkamı döndüm ve bizimkilerin yanına gittim.