Küçük Kadın

70- Değişmek

—————

"Anne !"

Koşarak camın kenarına geldim. "Eylül!" Urazın sesini duydum ve daha sonra belimden tutuldum. "Uraz bırak !"

Daha çok sıktı kollarımı. "Uraz bırak !"
Gözyaşlarım kendini salıvermişti birden. Gözlerim kapının kenarında ki gölgeye kaydı. "Atladığımı mı düşündün gerçekten ?"
Urazın kolları gevşedi. Uzun adımlarımı anneme yönlendirdim. Elimi yanağına koydum. "İyi misin ?"
Suratı sinirli bir hal aldı ve sertçe itti elimi. Öylece havada kaldı elim. "Sanane."
Kolumdan tutuldum ve kenara itildim. Bu Uraz tarafından yapılmıştı. Annem yatağına gitti ve oturdu. "Neden geldin ? Eserine bakmak için mi ?"
Hayretle ona döndüm suratımı.
"Bunu sana ben yapmadım."
Gülümsedi ve kafasını olumsuz anlamda salladı. "Yanlış Eylül. Bunu bana tam olarak sen yaptın. Ailemin dağılmasının tek sorumlusu sensin."

Elimi boğazıma koyup derin bir nefes aldım. "Ben senin ailen değil miyim ?"

Olumsuz anlamda salladı kafasını. "Hayır. Sen benim utancımsın."

Utanç kelimesi geldi bir tokat gibi kıpkırmızı yaptı yanağımı. "Yürü."
Kolumdan tutulup odanın çıkışına sürüklenmeye başladım. "Bırak !" Kolumu kendimden beklemediğim kadar sert bir şekilde Urazdan çektim. Kafasını çevirip bana baktı sabır diler gibi.
Anneme doğru ilerledim ve kolundan tuttum. "Bak bana !"
Gözlerini bana dikti. "Ben senin kızınım. İster inkar et. İster isteme. Bu gerçeği görmemezlikten gelemezsin. Keşke ! Keşke o gün o araba da ben ölseydim. Ama bunun kararını Ne sen, ne ben verebiliriz."

Dolan gözlerini bana çıkardı. "Yeter be ! Başından beri istemedim ben seni. Selim istedi seni. Hemde..."
Kafasını sol tarafa çevirdi ve tekrar bana baktı. "Keşke ! O gün ölseydin de gerçek hayatımı yaşamaya başlasaydım. Gerçek ailemle yaşamaya başlasaydım !"

Gözümden akan bir damla ile süzülüp gitti sözler. Ben ne yapmıştım ? Bunları hak edecek ne yapmıştım ? Arkamı döndüm ve odadan çıktım. Sindire sindire yürüdüm..
Benim burada Ne işim vardı ki ? Sanki olacakları bilmiyor muşum gibi ? Belki dedim işte. Belki bu sefer kusmaz içindekini bana dedim. Kandırma kendini Eylül ! Bal gibi biliyordun. İlk defa yaşamıyorsun bunları sen ! Keşke dedim kendi kendime. Keşke o gün gerçekten ölseymişim."

Sert rüzgar suratıma işledi. Gözyaşlarım daha çok akmaya başladı. Kafamı kaldırıp az önce acaba intihar mı etti diye baktığım odanın camına baktım. Daha sonra belimde iki kol hissettim. Gözlerim kapandı usulca. "Ağla." Diye fısıldadı hayattaki tek varlığım olan adam. O Bile ağlamama izin veriyorsa...

Bugün şunu fark ettim ki;
İnsan zamanla hissizleştiğini fark ediyormuş.

————————

Buram buram sucuk kokusuna gözlerimi araladım. Saat kaç olmuştu ya. 10 mu ? Of ! Bu hamilelik iyice uykumu ağırlaştırmıştı. Saçımı yukarıdan toplayıp sabah rutinlerimi hallettim. Bugün öğlen başlıyordu stajım. Buna sevinmiştim işte. Urazın gidişine de kalkamamıştım. Komidinin üzerinden telefonumu aldım ve merdivenleri inmeye başladım. "Söyle güzelim."

"Adamım kaçta gittin sen Ya ? Neden uyandırmadın be-"

Sözler ağzıma tıkanmıştı gördüğüm manzara ile. "U- Uraz.."

Kahvaltı masası vardı ve yanında dikiliyordu. Telefonunu kapattı ve cebine koydu. "Gel bakalım Cadı."
Gözlerimin dolmasına engel olamadım. "Sen kahvaltı mı hazırladın ?"
Gülümseyerek bana baktı. "Kızım Saçmalama ! Ben nerden anlarım !"