သစ္ပင္ ပန္းမန္မ်ားစြာျဖင့္ စိမ္းစိုကာ ေနခ်င့္စဖြယ္ ရပ္ဝန္းျဖစ္သည့္ ၿခံဝင္းထဲသို႔ ကားအျဖဴေလး ျဖည္းညင္းစြာ ဝင္ေရာက္လာသည္။ ကားဘီးမ်ား ရပ္တန္႔သြားသည္ဆိုလွ်င္ပဲ အေနာက္ကားတစ္ခါး ပြင့္သြားကာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ဆင္းလာသည္။ သားေရဖိနပ္ကို ေနာက္ပိတ္ပါမွ စီးတတ္ေသာ ေကာင္ေလးသည္ ေက်ာင္းဝတ္စုံကို ဝတ္ဆင္ထားၿပီး အနီရင့္ေရာင္လြယ္အိတ္ကိုလည္း ပုခုံးထက္ တစ္ဖက္သာ သိုင္းလြယ္ထားသည္။
"ေလးၿပဳံး"
"ေဟ မာန္ေလး"
"ဘာလို႔ ပါပါးကားကို အျပင္ထုတ္ထားတာလဲ။"
"ကားဂိုေဒါင္မွာ သားနဲ႔ ႐ြယ္တူ ကေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္ေနတယ္ မာန္ေလးရဲ႕။ ေမေမႀကီးက သူ႔ကို ဂိုေဒါင္မွာပဲ စီစဥ္ထားခိုင္းလို႔ ကားကို အျပင္ထုတ္ထားတာ။"
"ဘယ္လို ..႐ြယ္တူကေလး ဟုတ္လား"
မာန္သည္ သူ႔နားကိုပင္ မယုံၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားရသည္။ ခ်က္ခ်င္း ကားဂိုေဒါင္ကို အေျပးသြားၿပီး ဂိုေဒါင္တံခါးကို ဖြင့္လိုက္ရာ တံခါး ပြင့္လာသည္ႏွင့္ မာန္ ၾကက္ေသေသသြားရသည္။ အေဝးမွ ျမင္ေနရသည့္ ေကာင္ေလးသည္ ခုတင္ထက္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားႏွင့္ တစ္ကိုယ္တည္း အလုပ္ရႈပ္ေနပုံ ရသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ျမင္ေနရသည့္တိုင္ေအာင္ မ်က္လုံးထဲ စြဲေနေအာင္ မွတ္မိေနသည့္ မထုံတတ္ေတး မ်က္ႏွာႏွင့္ မာန္႔အား ေၾကာင္ၾကည့္ေနသျဖင့္ ထိုေကာင္ေလးက မည္သူမွန္း စကၠန္႔မျခား မွတ္မိသြားသည္။ အနားသို႔ ေျခလွမ္းႀကဲမ်ားျဖင့္ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ရာ မာန္႔အား မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း လိုက္ေငးၾကည့္ေနေလ၏။
"မင္းက ဘာလို႔ ငါ့အိမ္ ေရာက္ေနတာလဲ။"
"ငါ ... ငါ ..."
"ဆင္းခဲ့စမ္း အခု။"
ေျပာလည္း ေျပာ ၊ လႈိင္း၏ လက္ေကာက္ဝတ္ကို ဆတ္ခနဲ လွမ္းဆြဲလိုက္သည့္ မာန္ေၾကာင့္ ခုတင္ေပၚမွ ကပ်ာကသီ ဆင္းလိုက္ရသည္။ မာန္က ဘာမွ ထပ္မေျပာဘဲ လႈိင္းကို ေဆာင့္ဆြဲကာ အိမ္ႀကီးဆီသို႔ ဦးတည္ ေလွ်ာက္လာလိုက္ေတာ့သည္။
YOU ARE READING
လမင်းခြေသံ { Completed }
Teen Fictionချစ်တယ် ဆိုတဲ့ စကားရဲ့ အလွန်မှာ အမုန်း ရှိနေနိုင်သေးပေမဲ့ ... မြတ်နိုးတယ် ဆိုတဲ့ စကားရဲ့ အလွန်မှာတော့ တစ်ဘဝလုံး သိမ်းဆည်းထားနိုင်မဲ့ မေတ္တာ အနတ္တတွေပဲ ကျန်တော့တယ်။ ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားရဲ႕ အလြန္မွာ အမုန္း ရွိေနႏိုင္ေသးေပမဲ့ ... ျမတ္ႏိုးတယ္ ဆိုတဲ့ စကား...
