တစ္ႏွစ္ဆိုေသာ အခ်ိန္သည္ တိုေတာင္းလြန္းသည္ဟု ထင္မွတ္ရေလေအာင္ မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္း ကုန္လြန္လာခဲ့သည္။ နဂိုကတည္းက supple မထိေစရန္ ေဆးစာမ်ားကို က်က္မွတ္ရင္း မအားလပ္ရသည့္ ေဆးေက်ာင္းသားႀကီးသည္လည္း ေဆးေက်ာင္းမၿပီးခင္၌ ေဆး႐ုံတြင္ လက္ေတြ႕ပါ ဆင္းေနရသည္ျဖစ္ရာ ခင္ဝတီစံႏွင့္ လမ္းခြဲလိုက္သည္က ေကာင္းဖို႔ရန္ ျဖစ္တည္လာသလိုပဲ။ ခင္ေရာ မာန္ပါ ေဆးေက်ာင္း တက္ေနသည္ ျဖစ္ရာ ေက်ာင္း၌ ေတြ႕ၾကသည္ ၊ ဆုံၾကသည္။ ဆုံေတြ႕ခ်ိန္တိုင္းလည္း ယခင္ကအတိုင္း ေခၚေျပာေနၾကဆဲ ဆိုေပသိ ေသြးေအးသြားခဲ့သည္ကေတာ့ ျငင္းဆန္၍ မရေပ။ ေမးထူးေခၚေျပာအဆင့္ထက္ မပိုေသာ ဆက္ဆံေရး၌ ခင္သည္ မာန႔္အေပၚ ေကာင္းမြန္စြာ ဆက္ဆံေပးေနဆဲ။ သူမ မာန႔္အေပၚ အခ်စ္မေလ်ာ့ေသးမွန္း မာန္ သိသကဲ့သို႔ မာန္ သူမအေပၚ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မယိုင္လာမွန္းလည္း ခင္ နားလည္သည္ပင္။
"ဆရာ ကြၽန္ေတာ္ report ေတြ အကုန္ ေရးၿပီးသြားၿပီ။ ခုနက patient ကိုလည္း ေသြးစစ္ထားပါတယ္ ဆရာ။"
"အိုေက ..ေသြးစစ္ခ်က္အေျဖ ထြက္လာရင္ မင္းပဲ patient ကို ဆက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့။ ရတယ္မလား။"
"ဟုတ္ ရပါတယ္ ဆရာ။"
မတုံ႔မဆိုင္း ျပန္ေျဖလိုက္သည့္ မာန႔္စကားသံေၾကာင့္ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္အ႐ြယ္ ဆရာက မ်က္မွန္ေအာက္မွ မ်က္လုံးလွန္ၾကည့္လာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းတို႔ကလည္း ေက်နပ္သလို ၿပဳံးလိုက္သည္ကိုလည္း မာန္ သတိျပဳလိုက္မိသည္။
"မင္း ဒီည OT ရွိတယ္မလား။"
"ဟုတ္ ရွိပါတယ္ ဆရာ။"
"OT ရွိတာကို ညက မအိပ္ထားဘူးလား။ လူက ပန္ဒါ႐ုပ္ေပါက္ေနၿပီ။"
'ပန္ဒါ' ဆိုသည့္ စကားလုံး ဆရာ့ႏႈတ္မွ ပြင့္ဟလာသည့္ႏွင့္ မာန႔္မ်က္လုံးထဲ တစ္ေယာက္ေသာသူကိုသာ ေျပးျမင္မိသည္မွာ မာန႔္စိတ္အာ႐ုံတစ္ခုလုံးကို လႈိင္းသံစဥ္ ႀကီးစိုးေနသည္ကို သူ လိုလိုလားလား ခြင့္ျပဳေပးေနမိလို႔မ်ားလား။
"ညက အိပ္ရာဝင္ ေနာက္က်သြားလို႔ပါ ဆရာ။"
"ေနာက္ OT ရွိတဲ့ ရက္ေတြ ေစာေစာအိပ္ေလကြာ။ အိပ္ေရးမဝရင္ ပိုပင္ပန္းမယ္ဆိုတာ မင္းလည္း သိေနတာပဲ။ ညစာ မစားရေသးဘူးမလား ..သြားစားေတာ့။ ၿပီးတာနဲ႔ လာခဲ့။"
YOU ARE READING
လမင်းခြေသံ { Completed }
Teen Fictionချစ်တယ် ဆိုတဲ့ စကားရဲ့ အလွန်မှာ အမုန်း ရှိနေနိုင်သေးပေမဲ့ ... မြတ်နိုးတယ် ဆိုတဲ့ စကားရဲ့ အလွန်မှာတော့ တစ်ဘဝလုံး သိမ်းဆည်းထားနိုင်မဲ့ မေတ္တာ အနတ္တတွေပဲ ကျန်တော့တယ်။ ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားရဲ႕ အလြန္မွာ အမုန္း ရွိေနႏိုင္ေသးေပမဲ့ ... ျမတ္ႏိုးတယ္ ဆိုတဲ့ စကား...
