Verloren Liefde (VOLTOOID)

31

Lees de a/n onder aan dit hoofdstuk, het is belangrijk!! 

Veel leesplezier mijn schatjeeesss

---

Shit shit shit. Waar kan die telefoon dan zitten? 

Hopeloos zet ik mijn handen op mijn hoofd en denk hard na. Misschien mijn vader? Ik open mijn ogen rechtstreeks en snel open ik de deur van de wc. Als een ninja sluip ik naar de woonkamer en ik slaak een zucht als ik mijn telefoon op de tafel zie liggen. Op dat moment hoor ik ook nog eens de voordeur dicht slaan.

Met een toch nog goed gevoel pak ik mijn telefoon en vergrendel hem. Snel blokkeer ik Badr en verwijder ik rare gesprekken. Als ik weet dat ik niks meer in mijn telefoon heb dat erg is, leg ik hem weer terug. 

En nu? Ohja, huiswerk bestaat ook nog..

Ik slenter de trap op naar mijn kamer en sluit de deur achter me. Waar zal ik eens mee beginnen..

Ik begin mijn tas uit te pakken en vind dan ineens een leesboek die ik van Mo heb geleend. Zal ik het doen of.. ? Even twijfel ik of ik het aan hem moet geven. Iets zegt me dat ik het niet moet doen, maar ook weer wel..

Agh, YOLO.

Snel verwissel ik mijn kleding om in een pyjama en loop met het leesboek naar mijn broer's kamer. ''Bismillah.'' Fluister ik met een bonkend hart. Het lijkt alsof ik de koning ga bezoeken ofzo? Zachtjes klop ik aan en doe de deur voorzichtig open.

''Hé Mo..'' Zeg ik zacht als ik hem zie liggen op zijn bed. Zijn handen heeft hij op zijn gezicht en even lijkt het alsof hij huilt? ''Hier is je leesboek.'' 

Hij kijkt op en kijkt me dankbaar aan (wow?), maar ineens veranderd zijn lieve gezichtsuitdrukking weer in een van een duivel. ''Nu pas?! Tfoe ezel. Ga ga, wat voor een zusje ben jij? Tering man, kanker op uit mijn kamer!'' 

Geschrokken staar ik hem aan. Meent hij deze? Weer vullen mijn ogen met tranen en bijtend op mijn lip kijken we elkaar aan. ''Wat ga je nu zitten janken? Opkankeren zei ik.'' Even lijkt het alsof ik in shock ben. Het lijkt alsof ik in een trance zit. Er vormt een grote brok in mijn keel en met moeite draai ik me om. ''Val dood.'' Fluister ik onverstaanbaar en loop zijn kamer uit.

Als ik eenmaal in mijn kamer ben, laat ik mezelf huilend op bed vallen. ''Wat heeft iedereen toch ineens tegen mij? Badr heeft een ander, mijn vader haat me, Mo wilt me dood hebben, mijn moeder is teleurgesteld, mijn oma en tante maken mij kapot, en Youssra..''

Snikkend veeg ik mijn tranen weg. ''Wat is haar fucking probleem?'' Ik besef dat ik tegen mezelf sta te praten en begin keihard te huilen. Ik haat mijn leven. Ik haat het, ik haat het, ik haat het.

Huiverend ga ik recht op zitten en kijk naar een schilderij waar 'Allah' in het Arabisch staat. 

Allah..

Mijn schepper..

Ik bijt in mijn wang en ineens schaam ik me diep. Héél diep. Wat ben ik toch een slecht mens.. Waarom bid ik niet? 

Mensen denken alleen aan Allah als ze het moeilijk hebben..

Snel loop ik naar de badkamer waar ik tegenover de spiegel ga staan. ''You can do this..'' Ik plens water in mijn gezicht en pak meteen een emmertje die ik vul met lauw water. 

Ik had dit veel eerder moeten doen.. Niet dat ik het niet deed vroeger, vroeger was ik een heel goed meisje.. Ik was 10 en bad elke dag, ik gehoorzaamde mijn ouders en was geliefd bij mijn familie. En kijk nu? Nu is het totaal het tegenover gestelde.

Ik sluit mijn wassing af en loop weer terug naar mijn kamer. Het voelt alsof ik weer schoon ben. Ik pak mijn gebedskleed uit mijn kast en doe een hoofddoek om. Rustig begin ik te bidden en smeek ik Allah om vergiffenis en hulp. 

Nadat ik klaar ben pak ik mijn koffer. Volgende week is het al de kerstvakantie en dan gaan we naar Marokko. Ik hoop echt met heel mijn hart dat dan alles weer goed is.  

Ik open voorzichtig mijn koffer en mijn blik valt op een foto en dagboek. Het is een foto van ons gezin met Youssra, Khadija, Nasr en een paar andere nichten en neven. Het was in Tanger.. We keken allemaal heel blij naar de camera, behalve Mo. Die werd namelijk bestolen door een illie.

Even moet ik lachen, wat was die dag toch leuk.. 3 jaar geleden al. Ik kus de foto een paar keer. ''Ya Allah, laat alles alstublieft goed komen..'' 

Langzaam leg ik de foto neer en grijp ik naar mijn dagboek. En de eerste regels raken mij meteen al diep.. 

Liefste dagboek..

Ik weet het, het is raar om 14 te zijn en een dagboek te hebben. Maar ik heb er een gekocht om mijn hart op te luchten.. De laatste tijd voel ik me anders dan normaal. En nee, het heeft niet met puberteit te maken.

Mijn tante doet ineens heel anders en ze trok zelfs aan mijn haar, omdat ik per ongeluk een bord liet vallen. Ik durf het niet tegen papa te zeggen, omdat ik hem geen pijn wil doen. Ik wou zo graag sorry zeggen tegen haar, maar sindsdien kraakt ze me alleen maar af. 

Ik voel me echt heel schuldig..

---

Hoi beste mensen, 

Ik heb echt zware medelijden met Nora? Omylord.. 

En het spijt me dat ik lang niet meer ge-updated heb, maaaaarrr daar heb ik een reden voor!

Ik ben namelijk bezig met een RAMADAN EDITION! YEAAHHH, ben al best wel ver en het is een verassing voor wat het gaat worden. Wel krijgen jullie wel al de titel, namelijk:

In De Voetstappen Van De Profeten. 

Goed idee of niet? En gaan jullie het lezen?

Laat me het weten in de reactieeesss!

Liefs, Meryam