Verloren Liefde (VOLTOOID)

2.11

''Waar gaan we eigenlijk overnachten? Dat heb je nog steeds niet verteld.'' Vraag ik slaperig aan Badr, terwijl ik tegen hem aanleun. We vertrokken net van het vliegveld en zitten nu in de taxi. ''Maak je daar nou geen zorgen over, liefje.'' Ik antwoord niet en kijk voor me uit.

Ik ga hem niet vertellen dat toen we de vliegtuig uit stapten,ik de hele tijd het gevoel had dat we achtervolgt werden. Bezorgt aai ik over zijn hand en zucht. Waarom ben ik zo zenuwachtig? Ik voel hoe Badr me een kus op mijn hoofd drukt en sluit mijn ogen.

Ik moet dolgelukkig zijn dat ik Badr aan mijn zijde heb, want wat hij allemaal voor mij doet is abnormaal..

Snel open ik mijn ogen als ik een oorverdovende knal hoor. ''Badr?'' Ik draai mijn gezicht om naar hem en zie hem onder het bloed. ''Badr?!'' Schreeuw ik ineens wanhopig. ''What the fuck is er gebeurd a 3ibadellah!'' De tranen beginnen naar beneden te stromen en ik ga steeds met mijn hand langs Badrs gezicht die vol bloed zit.

''Verlaat me niet, je bent mijn enige hoop..'' Fluister ik huilend terwijl ik mijn hoofd op zijn borstkas leg. Snikkend wrijf ik over zijn gespierde armen en staar ik naar het raam waar hij duidelijk keihard tegen aan is gekomen.

Langzaam breng ik mijn lippen op die van hem, in de hoop dat hij wakker wordt. Maar tevergeefs.. Hij is er niet meer. Badr is dood.

Huilend kijk ik naar de bestuurdersstoel, maar gek genoeg zit de taxichauffeur er niet. Vlug stap ik uit en laat me huilend op mijn knieën vallen. Waarom staan we midden op het platteland?

What the fuck is going on?!

Het begint te schemeren en een ijskoude wind waait langs mijn haren. ''WAAROM?!'' Gil ik hopeloos terwijl ik opsta en aan mijn haren trek. ''WAAROM YA ALLAH, WAAROM?!'' Huilend laat ik mezelf weer vallen en zie dat alle bomen en struiken hevig beginnen te zwaaien. Snikkend kijk ik op als ik een rare suis hoor en meteen stokt mijn adem als ik mijn moeder zie.

''Nora..'' Geschrokken knipper ik een paar keer mijn ogen. ''M-mama?'' Het begint nog kouder te worden en heel mijn lichaam begint te trillen. ''MAMA!'' Gil ik terwijl ik vlug opsta als ik zie dat ze zich ineens omdraait en langzaam wegloopt.

''Mama wacht alsjeblieft op mij..'' Huilend ren ik snel achter haar aan. ''Mama stop godverdomme!'' Ineens stopt ze en draait ze zich om. ''Draai je eens om.'' Fluistert ze met tranen in haar ogen. Niet-begrijpend schud ik mijn hoofd en loop ik dichterbij om haar te knuffelen.

''Doe wat ik zeg, Nora.'' Zegt ze streng. Net als ik naar haar wil grijpen, hoor ik een baby hard krijsen. ''Mama..'' Zeg ik huilend, en probeer haar hand vast te pakken, maar telkens grijp ik lucht. ''Draai je om, Nora.'' Snikkend keer ik me om en zie ik op de grond een meisje rond de twee maanden tot vier maanden. Ze stopt met huilen en kijkt me met haar knikkeroogjes aan.

''Wie is dat?'' Vraag ik terwijl ik me weer wend op mijn moeder. ''Mama?'' Fronsend kijk ik om me heen als ik merk dat ze ineens verdwenen is. Ik veeg mijn tranen weg en kniel me naar het kindje toe. Ik strek mijn armen uit en til haar voorzichtig op. ''Waarom lijk je zo erg op mij?'' Fluister ik zacht terwijl ik haar goed bestudeer. ''En waarom lijk je ook een beetje op Wassim?'' Meteen nadat ik die naam heb uitgesproken begint ze weer keihard te huilen.

''B-ben jij soms mijn dochter?'' Beroerd staar ik voor me uit. Wat gebeurd er allemaal? Ik druk haar dicht tegen mijn hals aan en sluit mijn ogen terwijl de tranen langs mijn wangen glijden.

''Nora...''

''Nora..''

''Nora!''