Verloren Liefde (VOLTOOID)

74

Een paar seconden lang blijven we elkaar in stilte aankijken. Mijn blik blijft hangen op zijn Nike pak. Dat is de Nike pak die ik voor hem had gekocht..

FLASHBAAACKK WHOEESHHH..

"Waar ga je naar toe a tamza?" Vraagt Badr als ik de Nike store inloop. "Dat zie je toch?"

Ik loop naar de heren afdeling en kijk aandachtig naar de Nike pakken. "Je weet toch wel dat dit de herenafdeling is?" Ik knik en grijp naar maatje M donkerblauw. "Een cadeautje voor mijn broer." Lieg ik terwijl ik snelletjes naar de damesafdeling loop. Daar pak ik precies dezelfde pak in mijn maat en ren naar ze kassa.

Ja, letterlijk rennen. Ik gooi alvast het geld op de toonbank en verward doet het meisje achter de kassa alles in een zak. "Dankjewel doei!"

Ik draai me om en zie Badr geamuseerd tegen de muur leunen. "Was je soms bang dat ik ging betalen?" Ik knik beschamend en druk de tas in zijn hand. "We gaan matchen bro." Lach ik als hij de pakken eruit haalt.

"HAHAHA jij spoort echt niet. Kom we gaan." Zegt hij hoofdschuddend en samen lopen we naar de garage waar we in de auto stappen.

EINDE FLASHBACK TUUTUUUUTTT

Hij heeft gewoon die Nike pak aan die ik voor hem heb gekocht.. De tranen beginnen te prikken in mijn ogen en ik bijt hard op mijn kiezen. Het liefst wil ik nu gewoon naar hem toe rennen en keihard knuffelen. Hem vertellen dat ik super veel van hem hou en dat ik met hem wil trouwen.

Zijn ogen doorboren de mijne en ik zie dat ze een beetje glazig beginnen te worden. De muziek stopt en hij haalt zijn handen uit z'n zakken. ''I-ik moet gaan.'' Zegt hij schor tegen Ibtissam, waarna hij aanstalten maakt om weg te lopen.

''Kennen jullie elkaar?'' Vraagt Ibtissam verbaasd. Ik slik en schud langzaam mijn hoofd. ''Ik herkende hem gewoon ergens van.. Sorry, maar ik wil naar huis. Wollah het gaat echt niet om jou, maar voel me ineens totaal niet meer lekker.'' Ze kijkt me teleurgesteld aan en knikt dan.

''Oké, maakt niks uit. Moet ik Badr vragen om je naar huis te brengen?'' Ik vergroot mijn ogen en schud wilt mijn hoofd. ''Ik ben met de scooter.'' Komt er stotterend uit. Ze knikt en we lopen naar de gang. Snel doe ik mijn schoenen aan en geef haar vervolgens een dikke knuffel.

''Volgende keer beter ja?'' Ze glimlacht en we nemen afscheid. Als een mongool spring ik op mijn scooter en rijd ik aan. Ik wil weg van dat huis.. Ik kijk achterom en zie een schim bij het raam die meteen naar achter deinst.

Wie zou dat nou kunnen zijn?

Ik kuch en geef gas. Pull up gass. Pasta kaas. Ik pak mijn telefoon en vergrendel het terwijl ik af en toe naar de weg kijk.

Ik druk op Mo z'n naam en bel hem op.  Ik stop bij de stoplicht en doe vliegensvlug mijn oortjes in die ik ook meteen aansluit aan mijn telefoon.

"Hewa Noor." Hoor ik z'n stem. Ik zucht en bijt in mijn wang. "Hey Mo," ik rijd weer aan als de stoplicht op groen springt. "Ik ben onderweg naar jou, je wou me toch spreken?"

Ik hoor hoe hij verslikt in zijn drinken en fronsend sla ik een bocht om. "Ja, uhm. Ik wou je spreken, ja. Kom je nu meteen?" "Ja.. Hoezo dan? Kan het niet nu?" Vraag ik verbaasd.

"Jawel, maar ben je dichtbij?" Oké, hij doet nu echt heel raar. "Ja Mo, binnen 5 minuten sta ik voor de deur. Doei." Ik hang op en rijd stevig door..

Pff Badr heeft me gewoon zien twerken? Maar dat is nog niet eens het ergste.. Hij is de broer van Ibtissam en ze weet niet eens van wat er allemaal afspeelt.

Maar waarom heeft hij nou die pak aan? Houd hij nog van me? Ik hoop het zo erg..

Mijn leven is net als een snelweg met tunnels. Ik rijd in het daglicht, maar rijd ook steeds weer door tunnels. En de tunnels zijn alle tegenslagen.