Verloren Liefde (VOLTOOID)

65

Lees a/n onder aan dit hoofdstuk!

---

Wat doe je hier." Zeg ik zo kalm mogelijk terwijl ik de stemmen in mijn hoofd probeer te vermijden.

Sla hem. Schreeuw op hem. Stuur hem weg. Zeggen ze.

Ik kijk de woonkamer rond en zie mijn tante, oom, Mo en zelfs Khadija zitten. "Wat heeft dit in hemelsnaam te betekenen!" Ik verhef mijn stem omdat niemand antwoord, en door frustraties beginnen de tranen al in mijn ogen te prikken.

"Ten eerste wil ik zeggen dat het me heel erg spijt," Begint Wassim. Eerlijk gezegd ziet hij er niet goed uit.. Blauwe oog, arm in de gips, nek zit onder verband.

De dames hebben hem wel degelijk goed aangepakt.

"Ik weet niet wat ik had, er was gewoon iets geknapt in mijn hersen-" "Dat er iets geknapt was in je hersens vind ik wel logisch! Ik bedoel, wie gaat nou z'n eigen kind vermoorden!" Bijt ik hem toe.

Ik zie dat z'n ogen glazig beginnen te worden, maar kijk snel weg. "Ik wist niet eens dat je zwanger was.." "En nu heb je jezelf echt voorschut gezet," Lach ik. "Je geeft zelf toe dat je me slaat zonder reden." Ik schud mijn hoofd en doe mijn armen over elkaar.

"Wat wil je van me, meneer Zaidi?" Zeg ik vol walging. "Je wou scheiden, kom ik je de papieren brengen die je moet ondertekenen." Hoor ik hem schor zeggen.

Oh ja.. Officieel ben ik eigenlijk nog getrouwd met hem. Ik slik en bijt in mijn wang, terwijl mijn ogen de ogen van Khadija zoeken. Meteen vind ik ze door de Marokkaanse blik. De als-je-het-niet-doet-sla-ik-je-met-riem-blik.

Ik haal diep adem en ga zitten op de bank. Meteen worden de papieren naar me toegeschoven. Het is doodstil in de woonkamer. Je voelt de spanning gewoon stijgen..

"Weet je zeker dat je dit wilt, Nora?" Vraagt mijn oom uit het niets. Ik kijk hem aan in zijn ogen en knik langzaam. "Heel graag zelfs." Piep ik eruit en pak vol moed de pen van tafel, waarna ik mijn handtekening zet.

Nu ben ik officieel niet meer van Wassim. Het is officieel klaar nu..

Je hoort een diepe zucht en voorzichtig zoeken mijn ogen de ogen van Wassim. Op dat moment kijken we elkaar aan. Zijn ogen doorboren de mijne. Hij ziet er zo gebroken uit.. Zowel fysiek als mentaal. Ergens voel ik weer medelijden opkomen.

Ik zucht vanuit mijn neus en bijt hard op mijn tanden. Geen medelijden. Hij heeft alles terug gekregen van Allah. Dat wou ik toch? Waarom heb ik dan medel-. Stop. Nora, stop. Focus, je bent niet meer van hem. Hou op met jezelf gek te maken.

"Willen jullie even met elkaar praten?" Vraagt mijn tante voorzichtig. Wat? Wow, nowee. Na-ah. Echt niet. Niet met die klootzak!

"Als het kan, graag." Hoor ik vanuit een dode hoek. Oké, nu wil ik huilen. "Noor, wil jij dat ook?" Vraagt Mo met een bezorgde blik. "Uhm, ja is goed."

WAAATTT. WAAROM ZEG IK JA? VERTEL MIJ? WAT IS ER MET MIJ? IK BEN ECHT BEZETEN DENK IK.

Ik glimlach kort en sta op. Ik loop de woonkamer uit en hoor de stevige voetstappen achter mij. Ik haal een paar keer diep adem en doe de deur van mijn kamer open. Ik knijp mezelf en laat hem zitten op mijn bed, terwijl ik snel een kruk pak.

"Hoe wist je dat ik hier was?" Vraag ik straight. "Nog steeds dezelfde Nora met al haar vragen." Glimlacht hij. Hoe kan hij lachen als hij bijna dood neervalt?

"Ik ben serieus? Niet lachen naar mij, ben je vrouw niet meer." Zeg ik terwijl ik mijn neus ophaal. HODEEE, applaus voor mij. Ik heb hem hard gedist, eerlijk?

"Uhm.. Ik ging eerst naar jouw huis. Al meteen toen je weg ging. Wollah Nora, als ik de tijd kon terug draaien d-" "Haak niet af." Zeg ik vel. Ik zie de pijn in zijn ogen wat mij zo erg raakt.

Het doet me zo pijn om iemand pijn te zien lijden terwijl ik de oorzaak ben..

"Hajar gaf me de adres van je nicht." Zegt hij zacht.

Oké. Rustig ademhalen, tot tien tellen. Niet uitbarsten.

"Als ik je zusje nog één keer onder ogen zie.." Begin ik lachend. Maar stop meteen als ik zie dat Wassim in tranen is uitgebarst.

Wat me diep vanbinnen toch weer raakt.. Het is nu echt heel akward, moet ik hem nou troosten?

Twijfelend ga ik naast hem zitten en sla ik een arm om hem heen. "Het komt goed." Fluister ik zachtjes. Tjonge, jonge. Hij lijkt net een wijf..

"Alsjeblieft vergeef het me, Nora. Alsjeblieft." Snikt hij en plotseling neem ik hem in mijn armen. Ik weet niet waar dit vandaan komt, maar ik vind het gewoon zo zielig..

Hij begraaft zijn gezicht in mijn dikke sweater terwijl hij alles eruit huilt. Ongemakkelijk wrijf ik over zijn rug. "Ik vergeef het je, Wassim." Floep ik eruit.

Hij kijkt op met betraande ogen en glimlacht zwak. "Dat was het enige wat ik wou horen." Fluistert hij schor terwijl hij opstaat. "Succes met je leven verder."

Hij werpt me nog één laatste blik en loopt mijn kamer uit. Met een diepe zucht laat ik mezelf vallen op bed. Ik heb zojuist een jongen geknuffeld? Dat kan ik toch niet maken tegenover Badr?

Nieuwsgierig pak ik het kleine tasje dat Badr me gaf en maak het open. Ik ga half liggen op mijn bed en haal de inhoud eruit.

Het is een armbandje.. Een gouden armbandje met mijn naam. Ik open de brief die erbij zit en lees het vol vreugde:

Lieve Nora,
Wat hou ik toch veel van je. Je moest eens weten dat ik een moord voor je zou doen.

Je mooie zeekoeien-lach, je leuke pret-ogen en je droge grappen.. Je bent zo apart? Maar toch hou ik meer van jou dan van mezelf.

Je bent mijn alles. Je bent mijn hayati. En dat heb ik gemerkt sinds het begin toen we elkaar tegen kwamen in de bus. Wist je nog?

Alleen is er één ding wat ik je moet opbiechten.. Je gaat het niet leuk vinden. Ik weet zelfs zeker dat je boos gaat worden. Maar je moet het weten. Het zit opgekropt vanbinnen en het doet me pijn gelogen tegen je te hebben.

Kun je precies om 9 uur naar het speeltuintje achter het huis van Youssra? Zie je daar..

Xxxxx Badr

---

MENSEN HET NIEUWE BOEK STAAT ONLINE OP BerbersePrinsessen !

Ga het lezen, je krijgt geen spijt!

Help me trouwens, ben omw scorro😭😭😭😭😭