Verloren Liefde (VOLTOOID)

57

21 januari, maandag 15:09

Bezweet en trillend zit ik op bed. Ik kan dit niet meer aan. Echt niet.. We zijn al een dag verder en ik heb geen seconden niet gedacht aan mijn moeder.

Ik kan nog steeds niet geloven dat ze ineens is gestorven. En dat op zo een jonge leeftijd. Ondanks dat ze soms ongesteld tegen mij deed, was ze een topmoeder. Ze heeft mij alles geleerd, en geholpen met waar ik moeite mee had. En nu.. Nu is ze er in één klap niet meer.

En het ergste van alles is.. Ik kon niet niet bij haar begrafenis zijn, ik kon niet ééns op z'n minst voor haar bidden. Ik zucht en stop mijn gezicht in mijn kussen. Ik haat mijn leven. Eerst ben ik mijn kind verloren, nu ook mijn moeder. Hoe erg is dat? En plots weet ik waarom ik de vorige keer een diepe steek in mijn hart had.

Flashback

De enige persoon die ik nu nodig heb is mijn moeder.. Mijn moeder die mij haat.. Die me niet onder ogen wilt zien. Die mij ziet als een schande. Ik schaam me zo diep, terwijl ik niks heb gedaan!

Plots voel ik een diepe steek in mijn hart. Een dieeeepe, pijnlijke steek. Ik leg mijn handen op mijn hart en begin te schreeuwen van de pijn. "ALLAAAAAH!" De tranen beginnen weer te stromen en ik voel hoe de dekens van me af gegooid worden. "Nora?! Gaat het?!" Hoor ik Wassim paniekerig roepen. Ik kerm het uit van de pijn, maar hou mijn handen nog steeds op mijn borst.

"Alstublieft," Snik ik. "Het spijt me voor alles. Vergeef me het Ya Rabbi! Ik hou van u! Ik hou van mijn moeder! Alstublieft verlos me van deze pijn, ik smeek het u!" En plotseling.. Verdween de pijn.

Einde flashback

Toen ik die steek kreeg.. Overleed mijn moeder tegelijk. Ik weet het 100% zeker. Snikkend veeg ik mijn tranen weg en sta ik op. We wonen nu in het ouderlijke huis van Youssra. Alleen Zakaria woont nu bij Rida, het broertje van Nasr.

Voorzichtig loop ik de logeerkamer uit naar de woonkamer. Daar zitten de ouders van Youssra, Zayd (haar broertje), Hind (getrouwde zus), Anouar (Man van Hind), Youssra zelf en Mo. Als Hind mijn betraande gezicht ziet loopt ze meteen op mij af en knuffelt me stevig. ''Hou het vol Noortje van me, je bent een sterk meisje.'' Fluistert ze in mijn oor.

Ik kijk haar huilend aan en schud mijn hoofd. ''Ik kan het echt niet meer aan, ben zelfs mijn eigen kind kwijt geraakt.'' Zeg ik terwijl ik hard snik. ''Jawel Nora, je kan het wel aan. Onthoud, na moeilijke tijden..'' Ze wacht tot ik haar zin afmaakt en ik haal trillend adem. ''Komen gemakkelijke tijden.'' Ze glimlacht lief en knuffelt me weer. Even voel ik me weer goed.

''En onthoud Nora, alles gebeurd om een reden en alles is mektab.'' Zegt mijn tante. Ik knik en laat me zuchtend vallen op de bank. Youssra kijkt me vol medelijden aan. ''We moeten je iets vertellen, Noor. Misschien dat het je een beetje oppept.'' Ik kijk Mo vragend aan en zie dat hij zenuwachtig met zijn handen speelt. ''Ik.. Uhm.. Youssra en ik gaan over 2 maanden trouwen.'' Gooit hij eruit. Ik kijk hem met grote ogen aan en sta woedend op.

''Over twee maanden al?! Mama is net overleden hoor! Hoe durven jullie het nog zo vroeg te plannen?'' Roep ik boos. Iedereen lijkt geschrokken te zijn van mijn reactie en weten niet wat ze moeten zeggen. ''Ik ehh.. Het was al eerder gepland.'' Zegt Youssra zacht en de tranen beginnen weer te springen in mijn ogen.

''Jullie zijn vreselijk.'' Sis ik en loop naar de gang. Kwaad doe ik mijn schoenen uit en loop de deur uit. Het boeit me echt niet hoe ik eruit zie, maar ik heb nu echt even de buitenlucht nodig. Ik loop naar het pleintje een paar straten verderop en laat me hopeloos vallen op een bankje. Snikkend kijk ik om me heen.

Wanneer houd deze pijn op?

Ik doe mijn gezicht in mijn handen en laat de tranen deze keer gaan. Volgens mij zie ik er echt uit als een illie die het zat is om elke dag thuis te schrobben. Ik heb een Marokkaanse pyjama jurk aan, mijn haar zit in een warrige knot en laten we maar niet over mijn gezicht beginnen. Kortom, ik ben gebroken. Fysiek en mentaal.

''Nora?'' Mijn hart slaat een tel over bij het horen van zijn stem. Ik kijk op en zie hem geschrokken naar mij kijken. ''Wat heb ik je lang niet gezien..Waarom huil je?''

Snikkend veeg ik mijn tranen weg en snuif een paar keer mijn neus. ''Badr..'' Mijn stem klinkt schor en huilend ren ik naar hem toe waarna hij me knuffelend opvangt. ''Wat is er allemaal gebeurd..'' Fluistert hij bezorgd. Ik kijk hem slechts met een pijnlijke blik aan en hij zegt al niks meer. Ik nestel me in zijn sterke armen en stop mijn gezicht in zijn schouder.

''Nora, wat er ook is. Weet dat ik je blijf steunen. Misschien is dit niet het goede moment.. Maar ik hou van je. En niet op een vriendschappelijke manier.'' Hij laat me los en plaatst zijn handen op mijn wangen terwijl hij me doordringend aankijkt. Ik voel in mijn onderbuik de vlinders zweven en ik glimlach zwak, waarna hij mijn tranen wegveegt met zijn duimen.

''Ik hou ook van jou, Badr.'' Ik zie dat zijn ogen stralen en voorzichtig kust hij mijn voorhoofd. Huilend knuffel ik hem weer stevig.

Dit had ik nodig.

Liefde.

---

Goaaaasshhh, ik heb gehuild.. Vooral met het liedje Say Something. Daaamnnn

Maar Badr en Nora zijn nu waarschijnlijk bij elkaar? Applaus voor de mensen die voor #teamBadr waren.

Hebben jullie al shipnames? _Schrijfster had #NODR bedacht HAHAHA. Nog suggesties?

Xx Meryam