Verloren Liefde (VOLTOOID)

52

Langzaam open ik mijn ogen en ga dan verschrikt zitten. Meteen valt er een natte handdoek van mijn voorhoofd op mijn knie.

Ik kijk om mij heen en sluit mijn ogen. Het begint me weer te realiseren. Wassim sloeg me. Zó hard dat ik flauw viel.

Wat een tering vieze klootzak.

"Je bent wakker." Hoor ik vanuit een hoek. Ik werp een blik naar de deur van onze slaapkamer en draai me weer met een ruk om.

"Laat me met rust en praat nooit meer tegen me." Ik kruip onder mijn dekens en laat de tranen weer in vrije loop.

Het houdt ook nooit op.. Nooit vind ik een beetje geluk in het leven..

~Ach meisje toch, als je nu al opgeeft kom je later niet meer verder hoor. Dit is nog niks vergeleken met wat er komen gaat..~

De enige persoon die ik nu nodig heb is mijn moeder.. Mijn moeder die mij haat.. Die me niet onder ogen wilt zien. Die mij ziet als een schande. Ik schaam me zo diep, terwijl ik niks heb gedaan!

Plots voel ik een diepe steek in mijn hart. Een dieeeepe, pijnlijke steek. Ik leg mijn handen op mijn hart en begin te schreeuwen van de pijn. "ALLAAAAAH!" De tranen beginnen weer te stromen en ik voel hoe de dekens van me af gegooid worden. "Nora?! Gaat het?!" Hoor ik Wassim paniekerig roepen. Ik kerm het uit van de pijn, maar hou mijn handen nog steeds op mijn borst.

"Alstublieft," Snik ik. "Het spijt me voor alles. Vergeef me het Ya Rabbi! Ik hou van u! Ik hou van mijn moeder! Alstublieft verlos me van deze pijn, ik smeek het u!" En plotseling.. Verdween de pijn.

Hikkend van het huilen loop ik als een bezetene naar de badkamer. Als ik langs Wassim loop zie ik dat hij me aankijkt alsof hij zojuist een alien op aarde zag landen..

Ik sluit de deur achter me en loop puffend naar de wasbak. Ik zie mezelf in de spiegel en schrik een beetje. Dikke rode ogen en snot over mijn hele gezicht. Mijn haar ziet eruit als een vogelnest en mijn lippen zijn helemaal opengebarst.

Ik plens ijskoud water op mijn gezicht en snuit mijn neus. Ik doe de wassing en zet mijn haar in een opgerolde knot.

Vervolgens loop ik weer naar mijn kamer en zie dat Wassim al weg is. Beter.. Ik open mijn kast en haal er een gebedskleedje en een ghimaar uit. Ik trek de ghimaar aan en begin zorgvuldig te bidden. Ik doe dua's bij Allah en smeek om genade in het leven.

Als ik klaar ben trek ik een onesie aan en loop ik voorzichtig naar beneden. "Nora." Hoor ik de stem uit de keuken. Ja, DÉ stem. De stem van die ezel.

Ik slof naar de keuken aan staar Wassim droog aan. Hij heeft een roze schort met hartjes aan en probeert de omelet om te draaien. "What the fuck ben je aan het doen?" Vraag ik alsof hij zojuist aan het vingerverven is. Ik negeer zijn blik en pak twee aspirientjes en een glas water. Vervolgens ga ik zitten aan de keukentafel en slik het in.

"Eet." Ik wrijf over mijn ringvinger en kijk op. "Niet tegen mij praten?" Zeg ik zuur. Hij wijst naar het bord voor mijn neus en wijst dan weer naar z'n bek. Ik doe mijn best om niet te lachen, want het ziet er echt niet uit. Ik heb het niet over hem, maar over het eten die hij neergezet heeft.

Hij heeft een witte toast die nu bruin is op een bord gezet, met daarop een verbrande omelet en een beetje ketchup erop. "Wollahma ik ga dit eten, joee!" Ik sta op en loop vermoeid weg. Ineens schiet me iets te binnen en ik pak gauw een naaldhak uit mijn schoenenkast. Ik steek mijn kop in de keuken en gooi de naaldhak naar zijn hoofd. "AAAUW A KANKER KEHBA." Geschrokken ren ik gauw de trappen op naar onze kamer en doe de deur op slot.

Als dit maar goed komt..

Hij noemde mij een kanker kehba? Ik ga op het bed zitten en de tranen beginnen weer te prikken. Sorry hoor, maar die klap had hij nodig. Hij heeft mij immers knock-out geslagen.

Zuchtend ga ik liggen en leg mijn handen op mijn borst. Ik proef de tranen op mijn lippen en ga er met mijn tong overheen. "Wat heb ik gedaan dat ik zoveel moet lijden." Fluister ik schor en slik mijn brok weg.

Ik word herinnerd aan een liedje dat ik vroeger altijd zong van Ismo.

"Het is fucked up om te vallen,
moeilijk om op te staan.
Het is makkelijk up om te vallen,
moeilijk om door te gaan.
Je zou alles willen knallen,
En je kan het niet meer aan.
Maar al zal het je bevallen,
Maar wanneer dat is de vraag..

Als je valt,
Sta weer op.
Denk aan je eer en aan je trots,
Gebruik je kracht, een nieuw begin,
Want alleen maar de sterkste die overwint."

Ik begin te huilen en stop mijn hoofd in mijn kussen. Zijn teksten zijn zo waar.. Ik moet dit overwinnen. Dit is een beproeving op mij van Allah. En ik ga dit winnen. Ten minste, als het me is gegund.

Ik slik een paar keer en ga met mijn hand over mijn gezicht. Ik haat mezelf. Ik haat mijn leven. Ik haat mijn vader. En mijn vader haat mij.

Een man die zijn bloedeigen dochter uit de familie dumpt en alleen achterlaat. Die dochter ben ik gewoon. Ik kan echt niet geloven wat mij overkomen is, het is gewoon gestoord wat mijn familie mij aan doet!

Ik hoor gebonk op de deur en ik haal diep adem. "WAT MOET JE?!" Gil ik geïrriteerd. "Laat me binnen!" Hoor ik hem terug roepen. "Nee, nooit!" Zeg ik snikkend en stop mijn gezicht in mijn kussen.

"Pff Nora." Hoor ik hem zuchten. Ja basta met hem, flikker. "Oké geef me alsjeblieft alleen maar die laptop onder het bed." Verbaast kijk ik op en vergroot mijn neusgaten. Sinds wanneer zit er een laptop onder het bed? "Alsjeblieft!" Smeekt hij en zuchtend hang ik naar beneden waarna ik grijp naar de laptop. Hoezo doet hij er zo moeilijk over? Hij heeft toch een telefoon?

Een vreemd gevoel in mijn onderbuik verteld me iets negatiefs. Maar het zal wel.. Ik open de deur en duw de laptop in zijn handen, waarna ik de deur weer met een klap dicht doe.

Zuchtend ga ik er tegen aan zitten.

Ik voel me zo alleen..

---

Hoihooooii!

Laten jullie me even weten wat jullie van dit hoofdstuk vonden?

Love you all en blijf op dat sterretje drukken😜

Xx Meryam