🍊 Callie Irving nie jest zbytnio lubianą czarownicą w Hogwarcie, ale wie, że może winić za to tylko siebie i swoje złośliwości, które wśród Ślizgonów uznawane są za wzorowe. Kiedy dziewczyna chce się zmienić, los zsyła jej dwie rude czupryny, które...
Dedykuję ten okrągły (perłowe gody czy coś) rozdział ClarieNoan, którajest autorką tego cudownego rysunku przedstawiającego Callie 💕 Jeszcze raz dziękuję 😊
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
~
Jakiś czas później nadszedł dzień urodzin Melanie. Callie nie rozmawiała z bliźniakmi aż od Święta Duchów, a cała szkoła żyła tylko jednym faktem: tym, że Potter został wybrany przez Czarę Ognia, mimo że takie zjawisko nie miało prawa zajść. Wszyscy zdawali się uważać, że zrobił to specjalnie, choć on sam twierdził, że nie miał z tym nic wspólnego. Ślizgonka sama nie wiedziała, co ma o tym myśleć, ale za bardzo się tym nie przejmowała, bo miała inne problemy na głowie.
W sobotę, dzień, w którym wieczorem miała odbyć się impreza z okazji urodzin Mel, Callie spała dosyć długo. Solenizantka razem z Ellą już dawno zniknęły z dormitorium, gdyż po pierwsze chciały złapać gdzieś Diggory'ego (który zaczął je interesować od zostania wybranym na zawodnika), a po drugie brunetka nadal nie dostarczyła przyjaciółce wszystkich potrzebnych składników na Eliksir Miłosny, więc miała zamiar je wtedy zdobyć.
Ann natomiast ostatnio coraz częściej gdzieś znikała i nie inaczej było tamtego ranka. Nie wspominała nic o Weasleyach, ale nadal zachowywała się nieco dziwnie przy Callie. Szatynka obawiała się, że miało to związek z tym, co zobaczyła i że okularnica może niedługo pęknąć ze względu na ich dwie pozostałe przyjaciółki.
Z powodu absencji współlokatorek, Callie spała w pokoju spowitym idealną ciszą i bardzo zaciemnionym ze względu na brak światła słonecznego, które mogłoby się przedzierać przez taflę jeziora i choć trochę oświetlać domritoria w lochach. To dlatego dziewczyna niemal dostała zawału serca, gdy nagle w pomieszczeniu rozległ się głośny trzask.
- Co do cholery?! - wrzasnęła Callie, od razu zrywając się do pozycji siedzącej i zamarła, gdy na końcu swojego łóżka zauważyła niewielką kreaturę: miała ogromne uszy, wielkie, błękitne oczy i miała na sobie najwyraźniej ładnie uprasowaną pseudosukienkę w tym samym kolorze. Dziewczyna od razu zrozumiała, że był to skrzat domowy, którego nigdy wcześniej nie widziała.
- Dzień dobry, panno Callie Irving - powiedziała kreatura cienkim i wysokim głosikiem, kłaniając się. - Cudka przeprasza, Cudka nie chciała pani wystraszyć.
Callie odrzuciła zieloną kołdrę, której róg dotychczas ściskała w dłoni i odetchnęła z ulgą.
- No jednak mnie wystraszyłaś... - powiedziała szatynka, przejeżdżając dłonią przez włosy. - Co tu robisz?
- Cudkę przysłali rodzice panny Irving, bo panna Irving nie odpisywała na ich listy. Pani Irving prosiła też, by Cudka z panną została.
