Nieuwe stad, nieuw leven?

45

We gaan een paar weken verder, ik en Youssef zijn echt gelukkig samen. We maken weinig tot bijna nooit ruzie en komen heel goed overeen. Ik kan me eigenlijk geen leven meer zonder hem voorstellen. Ben zo gehecht aan hem geworden. Elke dag bellen we wel of zien we elkaar.

Deze morgen stond ik op en liep naar beneden. Was alweer een van de laatste wakker. Mijn moeder zat voor de tv en Amel in haar kamer. Ik gaf mijn ma een kusje en ging ontbijten.

Na mijn ontbijt, liep ik terug naar mijn kamer en stuurde Youssef een berichtje. Hij slaapt nog die slaapkop. Mohim ik ruimde mijn kamer op en deed een beetje van mijn schoolwerk want de examenperiode komt eraan en ik wil er wel door zijn dit jaar.

Ik keek naar het uur. Het was al bijna 15 uur. Ik nam mijn gsm erbij, maar Youssef had nog steeds niet geantwoord of gebeld? Raar normaal is hij wel wakker om dit uur. Ik belde, maar kreeg antwoordapparaat. Feshkel, misschien is hij druk bezig, ik bel later wel nog eens. Ik legde mijn gsm weg en ging verder met mijn werk.

20u00 :

Youssef heeft nog niks laten weten en het begint me echt te irriteren, normaal belt hij altijd terug of neemt hij op. Maar nu heeft hij al de hele dag niks laten horen? Ik zuchtte en belde mo. Misschien weet hij iets meer

Mo : Salam

Ik : Walikoum salam alles goed

Mo : Ja met jou?

Ik : Hmdlh hmdlh, uhm vraagje heb je Yous vandaag gezien of gesproken?

Mo : Nope, waarom?

Ik : Want hij neemt al de hele dag niet op en is onbereikbaar?

Mo : Feshkel

Ik : Ja daarom

Mo : Wacht ik ga hem proberen bellen en ik bel je terug

Ik : Oke thanks

Ik legde mijn gsm neer en wachtte ongeduldig op Mo zijn phonecall. Ik stelde me echt allerlei vragen. Wat als zijn gsm gewoon kapot is? Misschien heeft hij weer ruzie met zijn ouders en kan hij niet buiten? Moet ik eens langs gaan? Maar wat moet ik dan zeggen aan zijn ouders, hallo ik ben zijn vriendin? Ayemaa ik word gek hier zo.

Mo belde. Ik nam meteen op. "En?" "Hij neemt niet op" "Wil je please please voor me langs zijn deur gaan? Maak me echt zorgen" zei ik. Hij zuchtte. "Oke" "Awww wollah je bent de beste" "Weet ik" Ik hing op en wachtte weer tot hij me terug zou bellen.

Kwartiertje later, belde hij me terug. Hij vertelde me dat Youssef niet thuis was van deze morgen al. Zijn ouders weten ook niet waar hij is of wanneer hij naar buiten is gegaan. Nu maak ik me echt, maar dan ook echt zorgen. Youssef zou nooit, zomaar weggaan zonder iets te laten weten. Dat zou hij gewoon niet doen!

"Oke dankje mo" zei ik gebroken. "Ik hou je wel op de hoogte, als ik meer weet" zei hij. "Is goed dankje" zei ik en legde af. Ik ging liggen op bed en ik voelde me zo slecht. Ik maak me zorgen en ik mis hem kapot hard.

De hele avond/nacht heb ik aan hem zitten denken. Waarom zou hij weggaan en zomaar dan nog. Ik dacht aan alles wat we samen hebben gedaan, al die leuke momenten. Elke dag zei hij wel tegen me dat hij van me hield en dat ik dat nooit moest vergeten. Nee dat ga ik nooit vergeten, maar misschien vergeet hij dat wel?  Met traantjes in mijn ogen en vragen in mijn hoofd, viel ik in slaap.