Nieuwe stad, nieuw leven?

174

2 weken later :

Ik werd wakker van tikkende regendruppels tegen het raam. Ik draaide me om en zag dat het grijs buiten was. Ik zuchtte, draaide me om naar het plafond en dacht aan onze reis. Het was te gek! Ik kan wel zeggen dat het de leukste reis ooit was. Zo rustgevend, dat hadden we effe nodig. Het heeft mij goed gedaan, als Youssef. Alle zorgen aan de kant schuiven en genieten.

"Ben je wakker" Ik draaide me om en zag dat Youssef ook wakker was. "Jaa" "Sbah elgheer" zei hij. "Sbah el noor" Hij glimlachte.

De deur werd geopend en ik zag Ayoub naar binnenkomen. Hij kwam tussen ons liggen. "Goed geslapen?" vroeg Youssef. "Jaa" zei hij en duwde een kusje op zijn wang. "En ik?" zei ik. "Jij niet" zei Youssef. "Jij niet" zei Ayoub hem na. "Oh oke doei" zei ik en wou opstaan. "Nee mama neeee" riep Ayoub en trok me terug. Hij knuffelde me en kuste me dood. "Hahahaha is goed is goed"

We ontbeten samen en gingen daarna naar de moeder van Youssef en daarna langs bij mijn moeder.

22:30

We waren bij mijn moeder. Ik zag aan Youssef dat het niet zo goed ging. "Mohim wij gaan door" zei ik en stond op. "Echt zo vroeg al?" zei me ma. "Ayoub moet slapen, het is al veel te laat" zei ik. "Oh ja ja je hebt gelijk" zei ze. Ik nam afscheid en we gingen de deur uit.

Thuis aangekomen, stopte ik Ayoub meteen in bed en ging bij Youssef. "Gaat het?" vroeg ik. Hij knikte, maar ik weet dat het niet gaat. "Ben je zeker? Anders bel ik de dokter" "Nee ik heb gewoon krampen" "Heb je je pillen genomen?" "Ja net" "Oke kom" zei ik en trok hem mee naar boven.

Ik gaf hem een massage zodat zijn lichaam een beetje kon ontspannen. Dat zij de dokter ook. Tijdens de massage, zag ik dat hij enorm veel vermagerd is. Ik maak me echt zorgen, want elk moment kan de laatste zijn...

03:07

Ik werd wakker door gehuil. "Youssef?" zei ik. Ik zag niks. Het was veel te donker. "Youssef?!" Ik deed het nachtlampje aan en zag dat hij rechtop op bed zat. "Youssef wat is er?!!" Hij kon niks zeggen, alleen tranen vloeiden naar beneden. In een ruk, stond ik op en trok mijn pantoffels aan. Ik nam zijn jas en sloeg het over hem heen. Ik sloeg zijn arm om me heen en hielp hem met opstaan.

We stapten de auto in en ik reed zo snel ik kon naar het ziekenhuis.

Aangekomen in de spoed, namen de verpleegsters hem over van me. Ik liep terug naar de auto en stapte in. Ondertussen belde ik Amel. Ik hoop dat ze opneemt, het is midden in de nacht.

"Allo Amell?!!" zei ik in paniek. "Jaa" zei ze slaperig. "Amel mag ik Ayoub bij je komen brengen?" "Waarom? Wat is er?!" "Youssef heeft weer een aanval gekregen en ligt in het ziekenhuis, Ayoub ligt thuis nog te slapen, kan ik hem bij jou brengen" "Tuurlijk schat!" "Ok tot zo!" Ik reed snel naar huis. Gelukkig waren de straten leeg.

Ik nam Ayoub op, wikkelde hem in een deken en liep naar beneden. "Mama" zei hij halfslapend. "Ssshht slapen" zei ik en liep naar buiten. Ik zette hem in zijn stoel en stapte in.

Ik stuurde Amel dat ik voor de deur stond en niet veel later, deed ze open. Ik stapte af en nam Ayoub uit de auto. "Wat is er met Youssef? Niks ergs hoop ik?" zei Amel. "Hij kreeg weer een aanval en zit nu in de spoed" "Oh nee Allah y hfed!" zei ze. "Mohim shokran ik moet er vandoor" zei ik en kuste haar. "Voorzichtig!" riep ze nog voor ik de auto instapte.

2 uur later :

In die 2 uur heb ik maar een kwartiertje mijn ogen kunnen dicht doen. De hele tijd dacht ik aan Youssef.

"Mevrouw Saoudi?" Ik keek op en zag de dokter voor me. Ik stond meteen op. "Ennn dokter??!!" zei ik. "U mag hem zelf gaan zien hij ligt in kamer 321 verdieping 3" "Bedankt"

Ik nam de lift naar verdieping 3 en liep naar kamer 321.