Nieuwe stad, nieuw leven?

176

"U mag morgen het ziekenhuis al verlaten" zei de dokter. Ik glimlachte. "Maar,..." Ik keek hem nieuwsgierig aan. "Uw situatie zal niet veel verbeteren" Ik voelde mijn hart sneller kloppen en keek Youssef aan. "De pijn zal alleen maar verergeren, daarom sturen we vanaf overmorgen dagelijks verpleegsters die zich zillen bezighouden met je gezondheid" "Oke bedankt" zei Youssef. Ik voelde mijn ogen prikken. Onmogelijk om mijn tranen in te houden.

De dokter ging weg en Youssef en ik bevonden ons alleen in de kamer. Ik deed mijn best om niet te laten zien hoe kapot ik er van ben. "Ilham kom naast me zitten" zei hij en tikte met zijn hand op zijn bed. Ik ging zitten en hij plaatste zijn hand op mijn wang. "Ik weet dat dit allemaal moeilijk voor je is, shokran voor je sabr en je steun. Het spijt me voor alle slapeloze nachten die ik je heb bezorgd" Een traan rolde naar beneden. Hij veegde die weg van mijn wang. "Jij en Ayoub zijn alles voor me en als ik er op een dag niet meer ben dan..." "Youssef zeg zulke dingen niet aub" "Ilham je moet de realiteit accepteren" Ik barstte in tranen uit en hij ook.

~

Er was bezoek die maar bleef komen. Ik was onderweg naar Amel om Ayoub te gaan halen, zodat hij zijn vader kon zien.

Aangekomen bij Amel, belde ik aan. Niet veel later ging de deur open. Ayoub sprong in mijn armen. "Mamaaaa!!" riep hij. Ik glimlachte en ving hem op. We liepen verder naar binnen. Amel kwam naar me toe. "Ik ga met je mee" zei ze terwijl ze haar hoofddoek opdeed. "Is goed, ik wacht in de auto" zei ik en liep met Ayoub naar buiten.

Amel stapte in en ik reed weg richting het ziekenhuis. "Hoe gaat het met hem?" vroeg ze. "Niet zo goed" zei ik zachtjes. Ze zuchtte. "Ghair inshallah" "Inshallah" zei ik.

We kwamen aan in het ziekenhuis en liepen naar zijn kamer. "Mama waalom zijn wij hiel" zei Ayoub. "Papa is ziek" zei ik. "Papa is altijd ziek waalom?" "Komt wel goed schatje" zei ik.

We liepen zijn kamer in en Ayoub sprintte meteen naar Youssef. "Papaaaaaa!!!" riep hij. "Hoe is het met mijn kleine piraat?" vroeg Youssef. "Goed en met papa?" "Ook goed" "Waalom lig jij dan hiel?" "Ayoub ik zei toch dat papa  ziek is" zei ik. "Ben jij veel of weinig ziek?" "Papa is heel erg ziek" zei Youssef. Ayoub open zijn ogen wijd open. "Gaat papa dood?" "Ayoub safe nu is het genoeg met je vragen!" zei ik en wou hem overnemen, maar Youssef hield hem vast. "Als papa dood gaat, dan zal ik bij Allah zijn inshallah en dan zal ik naar jou en mama kijken en ook al ben ik er niet meer, ik zal jullie altijd beschermen" "Nee ik wil niet dat papa dood gaat" zei Ayoub en begon te huilen. Hij knuffelde hem. Youssef's ogen begonnen ook te tranen. "Ik ben trots op je, je moet mama beschermen, zoals ik je heb geleerd" Ayoub veegde zijn tranen weg. "Beloof je het me?" Hij knikte en knuffelde hem weer.

Ik veegde mijn tranen ook weg en ging naar buiten. Ik wil niet dar Ayoub me ziet huilen. Ik ging even naar buiten om frisse lucht te happen en liep terug naar binnen.