Nieuwe stad, nieuw leven?

69

Youssef :

Toen ik hoorde dat mo bij Amel in het ziekenhuis was, werd ik stil. Ze ligt daar door mij. Ik voelde me zo schuldig. "Ik kom" zei ik. "Naar hier?" "Ja" "Safe" "Stuur me verdieping en kamer" "Is goed" "Ciao" Hij legde af en ik stond op. Ik kleedde me snel aan en liep naar beneden.

"Waar ga je?" vroeg Naim. "Ik ga naar Amel in het ziekenhuis" "Alleen?" "Ja" Hij schudde zijn hoofd. "Is te gevaarlijk" zei hij. "Ik ben geen kleine jongen" "Nee, maar je bent wel gezocht door de BXX'ers over heel Brussel" "Dat houdt me niet tegen om te gaan" "Ik leg je wel af" Ik zuchtte en liep naar de deur.

Naim zette me af. Ik bedankte hem en  liep naar binnen. Onderweg naar boven, kocht ik wat chocolade voor Amel. Dat deed ik ook altijd voor Ilham... 😔

Ik klopte aan en liep naar binnen. Ze zaten samen te ontbijten. Ze waren echt schattig samen. Ze lieten me denken aan mij en Ilham. Toen ze me zag, verscheen er een glimlach op haar gezicht. "Youssef" zei ze. Ik glimlachte en liep naar haar toe. Ik gaf haar de doosje chocolade. "Awww dankje" zei ze. Ik keek haar aan. Haar gezicht was vol schrammetjes, haar armen vol blauwe plekken en haar been in de gips.

"Niet zo staren!" zei ze. "Het spijt me Ilham" zei ik. "Huh?" "Ik voel me echt schuldig dat..." "Uh nee nee!" stopte ze me. "Niemand hoeft zich schuldig te voelen, niet jij, niet mo! Dit is gewoon een ongeluk oke" Ik lachte. "Toch zeg ik sorry" "Haha kom nou zitten en ontbijten met ons" "Nee heb geen trek" "Ben je zeker?" Ik knikte.

Ik nam een stoel en ging bij ze zitten. "Wanneer mag je naar buiten?" vroeg ik. "Straks" "Straks al?" "Jup" "Ewa is goed nieuws" "Ja de dokter zei ook dat het raar is" zei mo. Ik knikte lachend. Voor de rest spraken we nog over ditjes en datjes, tot de dokter naar binnenkwam.

"Dag mevrouw Saoudi" "Dag dokter" zei ze met een glimlach. Ze leek zo hard op Ilham op dat moment wow. Heb het gevoel dat ik Ilham overal zie. Alles wat ik zie of doe, laat me aan haar denken. Damn wat mis ik haar!

"Hoe voel je je?" vroeg de dokter. "Veel beter" "Ben je klaar om het ziekenhuis te verlaten?" Ze knikte hevig. "Dan kom ik je het goeie nieuws brengen, dat je het nu mag verlaten" "Dat is inderdaad goed nieuws" zei ze lachend. "Draag goed zorg voor jezelf en voor je lichaam, niet te veel stappen deze week en je medicijnen elke dag op tijd innemen" "Ja zeker" "En voor je gebroken been, daar moet je nog een afspraak voor maken" "Ja zal ik doen, zodra ik thuis ben" "Oke dan wens ik je nog een fijne dag verder" "Bedankt dokter, jij ook" Ze gaf hem een hand en hij verliet lachend de kamer.

"Wollah ik hou van hem, hij is kapot lief" zei Amel. "Ik ga je slaan weshmen je houd van hem" zei mo jaloers. Ik begon te lachen. "Aww niet jaloers zijn schat" zei ze en kneep in zijn wang. Hij keek haar aan met een dodende blik en at verder zijn broodje op. Na het ontbijten hielpen we haar mee met het klaarmaken van haar tas en haalden we er een rolstoel bij zodat we haar naar beneden konden brengen.

We zaten in de auto, op weg naar Amel's huis. "Eji wat moet ik zeggen tegen me ma?" vroeg ze in de auto. "Hoe bedoel je?" "Ja hallo mijn been zit wel in de gips he" "Whahahahah wollah wel wejow" Mo ging helemaal stuk. "Je zegt gewoon dat je van de trap bent gevallen" "En dan?" "En dan hebben de ouders van Yasmin je naar het ziekenhuis gebracht" "Pfff zo ongeloofwaardig" "Ewa wil je haar de waarheid vertellen dan?" Ze zuchtte. "Mohim ik ga wahd preek krijgen, nooit meer ga ik bij iemand mogen slapen" "Pfff wollah het spijt me" zeiden ik en mo tegelijk. We keken elkaar aan en begonnen tegelijk te lachen. "Ja ezels, allemaal door jullie" zei ze lachend.

We kwamen aan voor haar deur en hielpen haar bij het afstappen. "Stap jij maar terug in" zei mo tegen me. Ik knikte en stapte de auto in. Ik deed mijn kap op me hoofd, zodat niemand me zou zien, want hier in molembeek zijn er ogen over al.

Mo :

De deur werd geopend door haar ma. Ze keek Amel van tot topt teen aan en haar blik veranderde meteen. "Wat is er gebeurd??" vroeg ze bezorgd. "Laat me eerst naar binnen gaan" zei Amel. Ik hielp haar mee en zette haar in de zetel.

"Hallooo wat is dit?!" "Ik ben gevallen van de trap" "en waarom zei je me niks? Waarom heb je me niet gebeld?!!" "Mama dat is niet het eerste waaraan ik denk als ik mijn been breek" Ze zuchtte. "Dit is echt de laatste keer dat je bij iemand gaat slapen Amel!" zei haar ma streng. Amel rolde met haar ogen. "Heb jij haar van het ziekenhuis gehaald?" "Ja haar gsm was plat, Yasmin heeft me dan bereikt" speelde ik mee. "Ok shokran alvast" zei ze lief. "Geen probleem, maar ik ga ervandoor" zei ik. "Is goed" Ik draaide me om naar Amel gaf haar nog een knipoog en ging weg.