Nieuwe stad, nieuw leven?

144

Nisrine :

Ilham belde me en vroeg of ik langs kon gaan. Natuurlijk! Voor haar heb ik altijd tijd. Ik ging me aankleden. Ik trok een zwarte broek aan met een grijze shirtje. Ik deed mijn stan smiths aan, liet mijn haren los en maakte me op.

Ik keek naar buiten en zag dat het regende. Omg zo geen zin om met de bus te gaan in deze regenweer. Op dat moment, belde Adnane me toevallig. Ik nam op. "Allo" "Alles goed" "Ja hmdlh met jou?" "Hmdlh wat doe je" vroeg hij. "Ik maak me klaar" "Voor?!" "Ik ga naar je zus" "Hmmm ik kom je ophalen" "Oh oke is goed" Hij legde af. Ik trok mijn jas aan, nam mijn tas en wachtte op hem.

Amper 10 minuten later, was hij er al. Ik ging naar beneden en zag dat hij daar voor de deur stond te wachten. Ik stapte op en gaf hem een kusje op zijn wang. Hij glimlachte en reed door. "Kan je snel langs de bloemenwinkel gaan?" Hij zei niks en reed richting de bloemenwinkel. Ik stapte af. "Wacht!" Ik draaide me om. Hij gaf me een briefje van 10. "Max 5 minuten!" zei hij. "Ja ja" zei ik en nam het briefje aan. Ik liep snel naar binnen en kocht een boeket witte rozen. 

~

Ik bedankte Adnane voor de rit en stapte af. "Eh" zei hij. "Ja" zei ik en stak mijn hoofd terug in de auto. "Bel me, ik kom je dan weer ophalen" "Aww dankje" "Mohim challas" zei hij en reed door.

Ik belde aan en wachtte tot de deur werd open gedaan. 3 minuten later deed Ilham open. Ze was helemaal wit, haar neusje was rood en ze was gewikkeld in een grote deken. "Salam hbibaa!" zei ik. "Omg dat hoefde echt niet" zei ze en nam de bloemen over. Ik wou haar een knuffel. "Nee ik ben ziek!" zei ze en hield me tegen. "Als jij ziek bent, dan ik ook!" zei ik en knuffelde haar. Ze begon te lachen en we gingen naar de woonkamer.

Natuurlijk vroeg ze me meteen hoe het zat tussen mij en Adnane. Ik vertelde haar alles. "Zijn jullie dus samen?" "Nee" "Hoezo nee?" "Ik weet het niet, maar ik denk van niet" "Sowieso wel! Adnane is geen loverboy" "Wie is geen loverboy?" hoorden we. Ik draaide me om en zag Youssef naar binnen komen. "Mijn broer" zei Ilham. "Ah dacht al" zei hij met een strenge blik. Ik begon te lachen. Zo schattig als hij jaloers is.

Mohim de rest van de avond bleef ik bij Ilham. Rond 22:00 besloot ik om weg te gaan. Ik belde Adnane die me kwam ophalen en thuis afzetten. Voor de rest gebeurde er niks speciaal, buiten dat ik in slaap viel.

2 dagen later :

Ilham :

Ik werd wakker rond 11 uur. Vandaag heb ik een afspraak in het ziekenhuis rond 12u30. Ik heb dus welgeteld nog een uur om me klaar te maken. Ik liep naar de badkamer, nam een douche, deed mijn ochtendroutine en kleedde me aan. (zwarte spijkerbroek met een simpel zwart truitje en een lange jeansvest) Ik trok mijn gucci sneackers aan, stak mijn haren in een hoge staart en ging naar beneden.

Youssef was me al aan het opwachten beneden. Vandaag ging hij niet naar zijn werk, om met mij mee te gaan. Wat is hij toch schattig soms. We stapten de auto in en reden richting het ziekenhuis!

Na 20 minuutjes kwamen we aan. We namen de lift naar het 2de verdiep en gingen wachten in de wachtzaal. Zo meteen was het mijn beurt, dus ik wachtte geduldig.

"Ilham Saoudi?" zei de dokter. Ik stond op met Youssef en we volgden hem. We namen plaats rechtover hem. Ik werd een beetje zenuwachtig. "U bent hierheen gestuurd door dokter ******?" zei hij. "Precies" "Zoals ik zie heb je dus last van misselijkheid en hevige buikkrampen?" "Ja en gisteren had ik ook hevige bloedverlies "Hmmm u mag u daar op de stoel zetten" zei hij. Ik deed wat hij zei en hij kwam naar me toe met allerlei rare apparaten.

2 uur later :

Ik moest foto's laten nemen in een aparte zaal en in een soort van scan doen. De dokter was eventjes weg, om de resultaten te halen. "Youssef ik ben bang" zei ik. "Hoeft niet" zei hij en kuste mijn hoofd. Hij hield mijn hand vast en de dokter kwam aan.

"Ik heb de resultaten bij me" zei hij. Youssef en ik keken hem afwachtend aan. "U hebt dus een bacterie in uw buik die aan het groeien is en moet dringend een operatie ondergaan" zei hij. Is hij nu serieus?! Alleen als ik denk aan een operatie, wil ik al huilen! Hoezo operatie?!

Ik keek hem geschrokken aan. "Wanneer zal de operatie plaatsnemen?" vroeg Youssef. "Deze nacht" Ik keek Youssef bang aan. Ik heb nog nooit in mijn leven in het ziekenhuis gelegen of een operatie gedaan, dus dat schrikt me allemaal af. "Geen zorgen mevrouw, als de operatie goed lukt, dan bent u er weer van af" zei de dokter. Ja hij zei het zelf, ALS het lukt. "U mag me nu eventjes volgen" zei de dokter en stond op. Ik volgde hem zonder iets te zeggen.

Ik liep een kamer in. "U zult hier verblijven, tot vannacht, wanneer de operatie plaats zal vinden" Ik knikte en liep naar binnen. Ik ging zitten en barstte in tranen uit. Ik was zo bang! Youssef troostte me en zei dat het allemaal wel goed zou komen. Ja, dat zeggen ze allemaal in het begin, maar wie zegt dat het echt zo is? Stel de bacterie word groter en ik sterf eraan? Allah y hfed! Is niet goed als ik zo denk. Beter denk ik positief net als Youssef, want dat is het beste.