Nieuwe stad, nieuw leven?

46

De volgende morgen werd ik wakker en ik keek om me heen. Mijn kussen was nog nat van mijn tranen gisteren en mijn deken was helemaal overhoop. Ik zuchtte en ging rechtop zitten. Ik nam mijn gsm erbij en uit gewoonte ging ik bijna Youssef een berichtje sturen.

Ik stond op en liep de badkamer in. Ik had het niet eens door, maar het was 8 uur s'morgens. Dafuq doe ik zo vroeg wakker. Normaal ben ik altijd de laatste. Mohim mijn slaap was toch al weg, dus besloot ik om naar beneden te gaan en ontbijt te maken voor iedereen. Ik ontbeet in me eentje en ging voor de tv zitten tot me ma naar beneden kwam.

Amel werd ook wakker en zong voor het hele huis. Je ziet dat ze kapot gelukkig is door mo en ik ben zo blij voor haar. Ze verdient het echt. Ik weet nog die dagen dat ik ook zo was, die dagen dat Youssef tenminste nog nieuws van hem gaf. Mohim ik ga niet depri doen, maar het doet wel pijn want ik weet helemaal niks van hem of waar hij is.

Ze plofte naast me neer en toonde me gesprekken tussen haar en mo van gisteren. Kapot schattig haha. Ze vertelde me nog dingetjes over hem en ik luisterde met alle plezier.

15u38 :

Er werd aangebeld. Mijn ma zat in de douche en Amel in haar kamer, dus ging ik maar open doen. Er stond een vrouw voor me, die me wel bekend voorkwam, maar ik wist niet wie het precies was. "Salam benti" zei ze. "Salam galti, is er iets?" vroeg ik vriendelijk. "Ja ik ben Youssef zijn moeder" zei ze. Toen ze zijn naam uitsprak, sloeg mijn hart 10 x sneller. Ik keek haar met grote ogen aan. "Uhmmm...galti...ik..." stotterde ik. "Ik weet wel dat je zijn vriendin bent, hij praat wel vaker over je" Oh hij praat dus wel over mij met zijn ma... Ik glimlachte als een gek en keek verlegen naar beneden. "Weet je waar hij is?" vroeg ik. Ze schudde haar hoofd. "Ik dacht misschien weet jij meer?" Ik schudde mijn hoofd ook. "Ik weet ook van niks" Ze zuchtte. "Hij heeft dit voor je achtergelaten" zei ze en duwde een envelop in mijn handen. Ik keek er met grote ogen naar en keek haar toen dankbaar aan. "Shokran" zei ik. "Laat je me weten, als je meer weet?" vroeg ze. Ik knikte en gaf haar een knuffel. Waarom? Simpelweg omdat ze me aan Youssef liet denken. Ze heeft zijn neusje en zijn grote ogen met zijn lange wimpers. Mashallah echt een mooie dame.

Ik liep terug naar binnen en ging meteen naar mijn kamer. Ik ging zitten op mijn bed en staarde naar de envelop. Stel ik lees iets wat mijn hart gaat breken? Ik durf het niet open te doen, maar mijn nieuwsgierigheid was te groot.

Ik opende het envelop en het eerste wat ik zag was een gouden ketting met de letter Y op.

Ilham, wollah je was het eerste meisje waar ik kapot veel van hield en nog altijd van hou en waarvoor ik alles zou doen. Ik kan je niet uitleggen waar en waarom ik weg ben, het enige wat ik wil zeggen is, vergeet mij niet en hou je sterk. Ik kan je niks verzekeren. Misschien blijf ik maanden weg, misschien wel jaren, misschien kom ik nooit meer terug... Dan wil ik dat je gelukkig bent, ook al ben ik er niet meer. Ik hoop dat je iemand vind die zorg voor je zal dragen en die evenveel zal houden, als ik van jou (al is dat misschien onmogelijk). Deze ketting is voor jou, ik heb dezelfde maar dan met de letter I. Zo ben ik toch altijd aan jou gebonden en ben ik zeker dat je me nooit zal vergeten. Ik moet nu gaan, ik schrijf deze brief met tranen in mijn ogen, want misschien is dit wel het laatste wat ik ooit tegen jou ga zeggen. Ik hou van je en vergeet me niet! Vergeet me nooit! Al heb je kinderen, ben je getrouwd, VERGEET MIJ NIET!

Dit is wat Youssef heeft geschreven. Dit waren zijn laatste woorden tegen mij. Dit is misschien het laatst dat ik ooit van Youssef zal hebben. De tranen hadden hun weg al naar beneden gevonden en ik verstrak mijn greep om de ketting. Youssef...

Ik ging onder mijn deken liggen en mijn tranen kenden geen einde. Is dit echt het einde? Zie ik hem nooit meer terug? Ik hou zoveel van hem, dit kan niet. Ik weet niet of ik hem ooit zal kunnen vergeten. Ik weet niet of ik ooit gelukkig zal zijn zonder hem. Ook al wil hij dat wel. Hij is mijn geluk, je kan toch niet verwachten dat ik gelukkig kan zijn, als mijn geluk word afgepakt.

Ik werd wakker om 4u in de nacht. Zomaar. Ik keek om me heen en zag overal zakdoeken liggen. Ik ging rechtop zitten en deed mijn nachtlampje aan. Ik liep mijn bed uit en liep naar beneden. Ik schonk mezelf een glas water en bleef eventjes in de keuken staan, geleund tegen de aanrecht.

Een flashback kwam terug van toen ik hier met Youssef stond te koken, zingen en lachen. Damn it! Die momenten zijn allemaal herinneringen, herinneringen die ik voor altijd koester! Mijn hand greep weer naar de ketting rond mijn hals en de tranen gleden naar beneden.

"Ilham?" Amel kwam de keuken in en zag me huilen. "Wat is er?" vroeg ze. Ik kon niks zeggen, alleen huilen. Ze nam me in straks in haar armen en wreef over mijn rug heen.

Ik ging met haar naar de woonkamer en vertelde haar alles. Zij had zelf ook tranen in haar ogen. Ze had Youssef zo graag, ze zag hem net een broer. Ze wou het niet geloven. Ik wil het zelf ook niet geloven. Maar ja de realiteit komt altijd het hardst aan toch?