Nieuwe stad, nieuw leven?

70

Ilham :

De trieste realiteit is weer begonnen. School. Gelukkig zit ik nu op de hoge school, dat is toch wel een stuk anders dan de middelbare school. Nog 3 jaartjes volhouden en dan heb ik eindelijk mijn diploma. Dan kan ik school verlaten voorgoed! Buiten het feit dat ik op een nieuwe school zit, werk ik ook. Ik heb een baantje bij de carrefour. Dus thuis vind je me bijna nooit. Als ik niet op school ben, ben ik aan het werken. Pas in de avond vind ik mijn rust in m'n bedje.

In de morgen :

Ik stond op om half 9 en liep naar de badkamer. Amel is nog steeds bij dr vriendin, dus geen ruzie over de badkamer. Al vind ik het wel raar dat ze nog steeds niet terug is...

Ik kleedde me aan en liep naar beneden. Mijn ma was al naar haar werk. Ik ontbeet op me gemakje en ging pas om half 10 de deur uit. Ik heb nog welgeteld een halfuur en dan begint mijn les. Snel nam ik de bus waar ik ongeveer een kwartiertje op moet zitten.

Aangekomen aan mijn school, liep ik naar binnen, naar de voorziene lokaal. Ik ken hier nog niemand. Heb niet echt vrienden hier. Wel meisjes waar ik mee praat, maar niet echt vriendinnen.

17 uur :

Ik was eindelijk klaar en liep naar buiten. Over een uur moet ik beginnen werken. Ik haastte me naar de bushalte en wachtte op de bus die over 5 minuten zou moeten komen. Ik ging zitten op een bankje met mijn oortjes in en staarde voor me uit.

Een grijze audi stopte voor me. "Heb je vervoer nodig?" vroeg een jongen. Hij zit bij me op school. Ik zie hem af en toe in de gang. Ik schudde mijn hoofd. "Ben je zeker?" "Ja" "Oke dan" Ik glimlachte en hij reed door.

Mijn bus kwam niet veel later aan en ik stapte in.

21 uur :

Ik was eindelijk klaar. Ik nam afscheid van mijn collega's en ging naar buiten. Ik stak mijn oortjes weer in en liep naar huis. Het was maar 5 minuutjes stappen, dus zo ver is het niet. Onderweg dacht ik aan van alles en nog wat. Onder andere aan Youssef. Ik kwam hem hier zo vaak tegen als hij van de moskee kwam in zijn mooie witte of beige jelaba

Ik haalde mijn sleutels uit en opende de deur. Ik liep naar binnen en trof Amel op de bank aan met een gips rond haar been. Ik stopte en keek haar raar aan. "Kifesh?" "Gevallen" "Wanneer?" "Gisteren van de trap" "Bij Yasmin?" Ze knikte. "Handig" Ze glimlachte. Ik ging naar haar toe en gaf haar een kusje. "Waar is mama?" "Ze is gaan douchen" "Oke, ik kleed me om en kom" Ze knikte en ik liep naar boven.

Feshkel, ze is gevallen van de trap. Waarom heeft ze me niet gebeld of gestuurd? Dit is echt vreemd. Ik geloof het niet 100%, maar wat moet er anders zijn? Ik schudde de rare gedachtes weg van me hoofd en liep terug naar beneden.

Ik maakte een lekker kopje thee voor mij en Amel en ging naast haar voor de tv zitten. "Nu heb ik tenminste een excuus om niet naar school te gaan" zei ze. "Ahaa je deed het dus expres?" Ze begon te lachen. "Nee haha" "Ja ja"

We keken verder naar de tv, zonder veel te zeggen. Normaal praten we altijd en heeft ze me altijd zoveel te vertellen, maar dit keer niet. Ze sprak bijna niet. Het is eigenlijk al een tijdje zo tussen ons. Ze is altijd in haar kamer en komt bijna nooit naar mij en als ik met haar praat, kijkt ze me altijd zo feshkel aan. Alsof ze iets verbergt en niet mag zeggen?

Of ik space gewoon. Ik ben gewoon zo hopeloos en lonely dat ik door begin te draaien. "Soit ik ga slapen, ben kapot" zei ik tegen Amel. "Slaapwel babe" Ze gaf me een kusje en ik liep naar mijn kamer.

Ik kroop onder mijn dekens en in 1,2,3 viel ik in slaap.

Youssef :

Mo ging met Amel naar binnen en ik bleef in de auto zitten. Ik staarde naar het raam van Ilham en glimlachte. Stel ze keek net toevallig naar beneden via het raam...

Ik heb zoveel zin om af te stappen en naar haar te gaan. Om haar te zeggen dat ik er ben, dat alles goed gaat, dat ze zich geen zorgen moet maken en dat ik van haar hou. Dat ze geen dag mijn gedachtes heeft verlaten en dat zij de reden was dat ik me zo sterk hield.

Maar jammer genoeg kan ik haar helemaal niks zeggen. Dat brengt alleen maar nog meer verdriet en bezorgdheid mee en trouwens, ik ga binnenkort weer weg. Ik zie niet in waarom ik haar nog meer moet kwetsen. Ze gaat denken dat ik haar verlaat, dat ik haar niet meer wil. Maar dat is het laatste wat ik wil. Ik wil haar en alleen haar, maar jammer genoeg is het leven niet altijd rozengeur en maneschijn.

Ik zag mo naar buiten komen en vermande mezelf weer. Ik ging rechtop zitten, terwijl mo instapte. "En?" vroeg ik. "Haar ma was boos" "Meskina" Mo knikte en reed door. "Je gaat bij Naim toch?" vroeg hij. Ik knikte.

Aangekomen bij Naim, liepen we naar binnen. Ik ging meteen naar boven, terwijl mo bij Naim ging. Ik kwam Samir tegen in de gang boven. "Heeft Naim het je al gezegd? We hebben morgen onze vlucht" "Wat??" "Ja morgen" herhaalde hij. Ik liep terug naar beneden en liep de bureau van Naim in.

"Heb je al geboekt?" vroeg ik. "Ja" antwoordde Naim.

Schrijfster :

Hey, ik krijg heel veel berichten binnen met de vraag wanneer Youssef Ilham gaat zien en waarom hij weg gaat, etc... Ik zie ook veel reacties van dat Ilham niet met Yanis moet trouwen en dat Youssef haar zo snel mogelijk moet gaan bezoeken. Lieve lezers, ik vind het best irritant als mensen de hele tijd zeggen van waarom dit en waarom dat en waarom niet zo... dit is het verhaal die ik schrijf en als jullie de hele tijd vragen waarom dingen zo gebeuren, dan blijft de spanning er niet meer inzitten. Ik wil gewoon vragen of jullie hier aub mee willen stoppen, want zoals elk verhaal komt het allemaal wel goed. Alvast bedankt voor de mensen die love showen en stemmen! xx