Nieuwe stad, nieuw leven?

67

Ik kleedde me aan en ging weer op mijn bed liggen. Ik mis mijn ouders, mijn vrienden, mijn zusje en broertje. Ik weet dat ze er kapot van zijn. Ik heb spijt dat ik hun dat heb aangedaan, maar ik laat mijn broer niet in de steek. Hamdoulilah we zijn er uiteindelijk wel goed vanaf gekomen, maar toch voel ik me er niet 100% goed bij. Ik heb het gevoel dat de BXX'ers nog lang niet klaar zijn met ons en als ze ons de volgende keer pakken zal het anders aflopen...

Verdiept in mijn gedachtes, viel ik weer in slaap. Ik droomde weer hetzelfde. De BXX'ers kwamen ons achterna en het liep niet goed af.

Ik ging rechtop zitten en zuchtte uit opluchting. Mijn droom leek zo echt... Dit is geen goed teken. We moeten weg en zo snel mogelijk.

Ik stond op en ging naar Samir zijn kamer. Ik liep naar binnen en zag hem nog slapen. Ik maakte hem wakker. Mompelend opende hij zijn ogen.

"Wat is er?" vroeg hij. "Sta op en ga  je douchen" zei ik. "Hoe laat is het?" "19 uur" Hij ging rechtop zitten en liep naar de badkamer. Ik bleef op zijn bed zitten tot hij klaar was met douchen.

"A3oedoebillah je liet me schrikken" Ik keek hem droog  aan. "Wat doe je hier nog" vroeg hij. "We moeten hier weg Samir" "Hier?" herhaalde hij. "Belgie" "Waarom?" "Denk je nu echt dat ze ons gerust gaan laten? Ze gaan ons sowieso zoeken en deze keer gaat het niet aflopen gelijk nu" Hij zweeg. "Naar waar wil je gaan dan?" "Frankrijk" Hij zuchtte en kwam naast me zitten. "Heb je het al aan Naim gezegd?" Ik schudde mijn hoofd. "Eerst jij" zei ik.

"Je hebt gelijk, het is gevaarlijk, we moeten hier weg" zei hij. Ik knikte. "Kleed je aan en dan gaan we samen naar Naim" zei ik. Hij knikte en ik liep de kamer uit.

Ik wachtte in mijn kamer op hem en niet veel later kwam hij ook. We liepen naar beneden, naar de bureau van Naim en klopten aan.

We liepen naar binnen en er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Naim ziet ons net als zijn zonen. Hij heeft ons praktisch opgevoed. Hij was de beste vriend van mijn vader, maar toen hij in de drugswereld belande nam mijn vader afstand van hem, maar wij hebben altijd contact gehad. Het id niet omdat iemand in de drugs werkt, dat het een slecht persoon is.

We gingen zitten. "Goed geslapen?" "Ja hmdlh" "ewa hmdlh dat alles goed is gekomen en dat jullie hier nu zijn" "ja allemaal dankzij jou, bedankt" "ook door mo, je moet hem bedanken" Ik glimlachte. Mo, hij is een echte broer. Iemand die voor mij door het vuur zou gaan, maar ik ook voor hem.

"Wat is er? Ik zie dat jullie niet zo enthousiast zijn? Zijn jullie niet blij dat jullie terug zijn?" vroeg Naim. Voor Naim kan je echt niks verbergen. Ik richtte mijn blik naar  beneden. "Samir?" Samir keek mijn kant op. "We gaan weg" zei ik. "Weg?" herhaalde hij. "Ja we verlaten Belgie voor tijdje" "je maakt een grap zeker" Ik schudde mijn hoofd. "Het is te gevaarlijk voor ons om hier te blijven terwijl de BXX'ers opzoek zijn naar ons" Naim keek me lang aan. Hij weet dat ik gelijk heb. "Naar waar willen jullie gaan?" "Frankrijk" "Hmm wanneer gaan jullie?" "Liefst deze week" Hij knikte. "Komt in orde" "shokran" zei Samir. We stonden op en liepen zijn bureau uit. "Youssef" riep Naim me terug. Ik draaide me om en hij deed teken dat ik terug moest gaan. Ik sloot de deur achter me dicht en ging terug zitten.

"Hoelang ben je van plan om weg te blijven?" Ik hief mijn schouders op. "Zolang dat nodig is" "Zeg me" zei hij serieus. "3 jaar of meer" "3 jaar?" Ik knikte. "Wat is er?" "Ik zeg toch is te gevaarlijk" "'Ja, maar de echte reden? Waarom wil je weg" Ik zweeg.

"Ik moet mijn gedachtes verzetten, nieuwe lucht happen, ik wil hier niet meer blijven" Naim keek me begrijpend aan. "Je hebt gelijk, doe wat goed voor je is" Ik glimlachte. "Ik kom wel terug, als ik me beter voel" Hij knikte. Ik stond op en verliet zijn bureau.

Ik liep terug naar mijn kamer en ging op me bed liggen. Ik dacht aan van alles en nog wat. Heb zoveel dingen aan mijn hoofd.

Samir kwam binnen. "Wanneer gaan we weg?" "Deze week" "ik wil mama en papa zien" Ik keek hem aan. "We moeten hen bezoeken, ze moeten weten dat we er nog zijn" Ik knikte. "We gaan morgen wel" "Saaf" Hij ging weer weg en ik ging naar beneden om mo te bellen. Ik wil hem zien en spreken.