Nieuwe stad, nieuw leven?

128

Ik propte mezelf goed vol. "Schat ben je klaar?" vroeg Nadia. Ik knikte en stond op. "Ik ben helemaal van jou" zei ik en ging op de stoel zitten. Ze glimlachte en begon aan mijn make up...

Halfuur later :

Ik keek in de spiegel toe hoe Nadia de sluier in mijn haren vastknoopte. Ik ging bijna huilen. Ik realiseer me dat ik over een uurtje weg ben. Dat ik niet meer bij mijn moeder woon, maar bij Youssef. Dat vanaf het moment ik deze zaal verlaat, ik een 'nieuw leven' begin.

"Je ziet er prachtig uit!" zei Nadia toen ze klaar was. "Bedankt lieverd, allemaal door jou" zei ik en gaf haar een kus. Ze glimlachte en ik trok mijn pumps aan.

"Ben je klaar?" vroeg ze. Ik knikte. "Ok kom ze wachten beneden" "Is Youssef daar ook?" vroeg ik. Ze knikte. Mijn hart begon sneller te kloppen. Waarom? Omdat alleen hij mijn hart sneller kan laten kloppen. Ik hield haar hand vast en we liepen voorzichtig de trappen af.

En daar zag ik hem dan staan 😊. Hij stond beneden aan de trap te wachten en achter hem stonden mijn en zijn nichten slaat oe slaam te zingen. Toen hij me zag, werden zijn ogen groter. Ik glimlachte. Hij reikte zijn hand uit en ik nam die aan. "Ik weet dat ik er mooi uitzie, je hoeft niet zo te staren" fluisterde ik in zijn oor. "Lol ik dacht net, hoe lelijk kan je zijn op je eigen trouw" Ik kneep in zijn handen. Hij glimlachte 😍 en we liepen naar binnen.

Iedereen keek ons aan. Zoveel meisjes die Youssef aankeken en fluisterden. Ja kijk maar hoe mooi hij is! Hij is lekker VAN MIJ, dacht ik. We liepen naar de bruidsstoel en er werden duizenden foto's van ons getrokken. De fotografe zei hoe we moesten poseren.

Al mijn nichten en zijn nichten stonden voor de podium te kijken en te zingen. Ze klapte in hun handen en deden teken dat we er prachtig uitzagen. Daarna kwam onze familie naar ons toe om foto's te trekken en om ons te feliciteren.

03u10 :

De mensen begonnen weg te gaan. Alleen familie bleef over. In de verte zag ik de taart aankomen. Youssef hielp me met rechtstaan en we sneden de taart. Daarna werd er een slowliedje opgezet waarop Youssef en ik moesten dansen. Iedereen ging in een kring rondom ons staan.

We hadden gedanst, de taart opgegeten en nu was het tijd om naar huis te gaan. Naar ONS huis, dus niet meer MIJN huis. Alleen als ik eraan denk, voel ik de tranen opkomen. Ik draaide me om en zag mijn ma en Amel met rode ogen naar me kijken 😭. Ik liep naar ze toe en nam ze in mijn armen. Ik kon mijn tranen niet meer bedwingen en liet ze de vrije loop gaan. "Ik hou super veel van jullie" zei ik snikkend. "Wij ook van jou benti, nooit vergeten" zei mijn ma. Ik gaf haar een kus op haar hoofd. "Ik weet dat je een super goede moeder en vrouw gaat zijn" zei ze. Ik glimlachte en trok haar weer in mijn armen. "Jij blijft altijd de beste moeder" zei ik.

Ik nam Amel ook in mijn armen. "Wollah jij bent de beste grote zus, die iemand kan wensen" zei ze. "Stop hmara je laat me nog meer huilen!" zei ik half lachend en half huilend.

Ik nam afscheid van al mijn tantes, nichten, neven, onkels en van mijn schoonfamilie. Youssef deed idem.

"Ben je klaar?" vroeg hij. Ik knikte. Hij hield mijn hand vast en we zwaaiden naar iedereen. Ik zag Adnane naar me toe komen met een glimlach. "Mabrouk zusje en sorry voor alles wollah" zei hij. Ik nam hem in mijn armen en liet een paar tranen. Ook al ken ik hem niet zolang en heb ik geen gekke band met hem, hij is en blijft mijn broer en als er ooit iets zou zijn, dan weet ik dat ik op hem kan rekenen. Hij ging bij Youssef en gaf hem een mannelijke knuffel. "Vijanden en nu familie" zei hij. Youssef knikte en gaf hem een box.

Mohim we zwaaiden nog een laatste keer naar iedereen en we liepen de zaal uit...