KİMSESİZ ADAMLAR [BxB]

32. Bar

Can'ın yokluğu iyicene Uzay'ın başına vurmuşken içinde birikmiş sıkıntıyla mekana geldi. İçeriye girdiğinde Enes bardaydı. Mekan çok kalabalık olduğu için o da yoğun gözüküyordu. Ona doğru yaklaşırken barın önünde oturmuş yanındaki adama gülümseyen, üzerinde içini tamamen gösteren bir tshirt giymiş Can'ı görmesiyle olduğu yerde kalakaldı adam. Mekanın ışıklarıyla resmen parlıyordu Can.

Kan beynine sıçramış ellerini öfkeden yumruk yapmıştı. "Ben iki gündür bu kadar kötüyken o burada benim mekanımda bir adamla gülüyor ve üzeri neredeyse çıplak"

Olduğu yerden onu izlerken göz göze geldiklerinde Can, Uzay'ı görmesiyle yüzündeki gülüşü yerini şaşkınlığa bırakmıştı. Oturduğu tabureden kalkıp ona doğru adım attığında Uzay'da ona doğru yürüdü. Mekandaki tüm sesler uğultu halinde kulağını dolduruyor kendisine yaklaşan neredeyse çıplak güzel çocuktan başka bir şey göremiyordu Uzay. Hiçbir şey söylemeden elinden sertçe tutup çeke çeke yürütmeye çalıştığında Can, adamın bu yaptığı şeye sinirlenmiş elini ondan kurtarmaya çalışıyordu.

''Bırak beni!'
Ne yapıyorsun sen! Nasıl bana böyle davranırsın? Bir de döv istiyorsan! '' dedi bağırarak. Hala elini adamın elinden kurtarmak için çırpınıyordu.

Etraftaki insanların bakışlarını üzerinde toplanınca iyice sinirlendi adam.

''Dönün lan önünüze!'' diye bağırdı.

Dişlerini sıkarak '' Can benimle gel. LÜTFEN! '' dediğinde, Enes ikiliyi bardan görmüş olmalı ki hemen yanlarına gelip Can'ı tuttuğu gibi arkasına çekti.

''Ne oluyor Uzay? Ne yapıyorsun? Herkes size bakıyor! ''

''Enes sen karışma!'' dediğinde, Enes, Uzay'a doğru bir adım daha yaklaşarak ''Karışırım Uzay!'' dedi. İlk defa Enes ona karşı böyle dikleniyordu.

''Enes !!!'' dedi kendini sıkarak.

''Can' ı üzmene,  ona bu şekilde davranmana izin vermem Uzay! ''

'' Bu Can'la benim aramda. Seni ilgilendirmez. Şimdi çekil karşımdan.''

'' Ona böyle davranacaksan beni çok ilgilendirir Uzay! O artık benim kardeşim. Sen de dahil kimseye onu üzdürmem! Hele de böyle zor kullanmana hiç izin vermem!''

Çok sinirliydi Enes. Uzay onun bu halini gördüğünden biraz daha üzerine gitse aralarında yaşanmasını hiç istemeyeceği şeyler olabilirdi. Enes'e hiçbir şey demeden arkasındaki çocuğa baktığında oğlanın gözleri dolmuştu. Onu ağlatmak istemiyordu. Hele de böyle tüm gözler üzerindeyken. Yaptığı şeyden o an pişman olmuş hiçbir şey demeden arkasını dönüp odasına gitmişti Uzay. Onu üzdüğü için, herkesin içinde öyle davrandığı için delirip odadaki her şeye vurup kırıyor ama sakinleşemiyordu.

On dakika sonra Enes yanına geldiğinde ''Çık dışarı!" diye bağırsa da  çocuk onu dinlemeyip yanına yaklaştı.

'' Ne oluyor sana, niye bu kadar delirdin? Çocuk seni görmeye geldi sabahtan beri tepkinden çekiniyordu bir de senin şu yaptığına bak Uzay!''

'' Can nerede? Sen neden buradasın?''

''Barda oturuyor. Morali çok bozuldu.''

''Onu orada nasıl yalnız bırakırsın Enes! Yanındaki piçin Can'ın içine nasıl düştüğünü görmüyor musun?!''

''Saçmalama Uzay. Yok öyle bir şey. İnsan gibi muhabbet ediyorlar. Siz iki arkadaş iyice delirdiniz he! Biraz bize güvenmeye mi çalışsanız! İsterseniz bizi bir odaya kapatın bir tek sizi görelim amına koyim! Bu nasıl iş lan! Hasta mısınız nesiniz ya!!!!'' deyip, kapıyı çarparak odadan çıktı.