KİMSESİZ ADAMLAR [BxB]

74. Geride Kalanlar

Can, sırra kadem basalı tam iki gün olmuştu. En son okulun önündeki görüntüsünden başka hiç bir bilgiye ulaşamamıştı Uzay'lar. İki gün boyunca dördü de ne doğru dürüst uyumuş ne de adam gibi bir şey yemişlerdi. Sigara üzerine sigara içerken içlerindeki acıya gram fayda etmiyordu zehir. Bir parçaları kopmuş gibiydiler.

Akıllarına gelen bin türlü kötü ihtimali eleyip iyiye tutunmaya çalışsalar da vakit geçtikçe korkularının esiri oluyorlardı. Kerem'in iki gün boyunca aramadığı kimse kalmamış devreye bir sürü kişiyi sokmuştu ama kimseden istedikleri cevabı alamıyorlardı. Yer yarılmış sanki içine girmişti oğlan.  

Uzay ise iki gündür haber var mı diye sormaktan başka ağzından bir kelam dökülmemiş eli ayağı bağlanmıştı. Defalarca tek başına bir yerlere gidip Can'ı arasa da hiçbir iz bulamamıştı. Nefes alıyor ama yaşamıyordu. 

Ailelerinin öldüğü günden beri ilk defa bu kadar çaresiz kalmışlardı Uzay ile Kerem. Yıllarca izlerini kaybettirip tek tek hayatlarını karartan şerefsizlerden intikam alıyorlardı.  Bu sürede bir sürü dostları da düşmanları da olmuştu. Güvendikleri birkaç eli kolu uzun, zamanında Uzay' lara da destek olmuş, çok güçlü tanıdıklarından bile yardım istemişlerdi. İkisi de hiç düşünmek istemeseler de Can'a kötü bir şey olmasından çok korkuyorlardı. Canlarını yaktıkları insanların intikam almak isteyip Can'a bir şey yapabilme ihtimallerini bile düşünüyorlardı. Çünkü Can eğer kendi rızasıyla çekip gitseydi biliyorlardı ki şimdiye kadar onu çoktan bulurlardı.

Uzay içindeki bu düşünceyi ne kadar kabul etmek istemese de Can'ın zarar görmesindense onu bırakıp gitmesini hiç istemese de kabul ederdi. Yeter ki Can iyi olsun. Yeter ki bir sesini duysun, nerede olduğunu bilsin yeterdi Uzay'a.

Bir de Eda vardı. Can'ın kaybolduğunu sonradan öğrenmiş çok kısa zamanda da olsa Can'la olan iyi dostlukları yüzünden o da çok üzgündü. Haberi alır almaz arkadaşlarının yanına gelmişti. Yıllarca yetimhanede büyüdüğü için her yerden her türlü insanla arkadaşlığı vardı. Bir haber alır belki diye tüm tanıdıklarına o da haber vermişti. Şimdi ise yanındaki üç adamın dertlerine ortak oluyor onları ayakta tutmaya çalışıyordu.

Enes ise içlerinde duygularını en açık yaşayandı. Üzüntüsü midesine vurmuş acıdan kıvransa da bir an olsun onların yanından ayrılmamış ne kadar canı acısa da sessizce ağlayıp yanlarında bir haber gelir diye bekliyordu.  Can'ı kaybedemezdi. Herkesten gitse bile ondan gitmemeli. Onu kardeşi bilmişti.

****