Gözümü açtığımda her şeyin bir rüya olduğunu sanmıştım. Çok uzun sürmedi çünkü dudağımdaki ve başımdaki ağrı anlamam için kendilerini belli ettiler. Sessiz bir inlemeyle yerimde kıpırdandım ve ağlamaya başladım. Ellerimi yüzüme kapatıp bağırmaya başladım. Yaşanmış olmasın! Yalvarırım o iğrenç şey yaşanmış olmasın!
Kollarımda bir el hissettiğimde bağırışlarım daha da artmıştı. Yerimden kalkıp hala gözlerim kapalıyken eli uzaklaştırıp çığlık atarak ağlamaya devam ettim. Daha sonra duyduğum sesle ellerimi ağır ağır yüzümden çektim ve sesin sahibine baktım.
Mete..
'Lina, sakin ol! Buradayım merak etme iyisin.'
'Mete..'
Şaşırmıştım. Onun evi olduğunu düşündüğüm yerde gözlerimi gezdirdim. Odasındaydım. Tekrar ona döndüğümde korktuğum cevabı duymamak için yalvarır gibi ona baktım. Sonunda bir şeyler söylemeye başladı.
'Lina.. Dün gece'
'Mete. Bir şey yaptılar mı bana!'
'Hayır! Yapmadılar! YAPAMAZLAR!'
Onun bağırışıyla başımın ağrısı canımı çok yakmıştı. Gözlerimi kapatıp elimi başıma götürdüm. Üstümde ki kıyafetlere baktım evet hiç biri zarar görmemiş. Tekrar Mete'ye dönüp
'Dün neler oldu? Her şeyi anlatır mısın?'
'Lina daha sonra konuşalım mı? Biraz daha dinlenmen gerekiyor.'
'Anlat Mete. İyiyim ben.'
'Emin misin?'
'Eminim hadi?'
'Dün akşam sen yanımdan ayrılıp gittiğinde kötü görünüyordun. Sana belli etmeden arkadan geldim ve sen bir banka oturup orada uzun bir sürece denize baktın. Hemen yan bankına geçip seni izlemeye başladım. Sadece saat çok geç olduğu ve iyi olmadığın için seni yalnız bırakmak istemedim. Sonra ileride tezgahını toplayan bir pamuk şekerci abi gördüm. Moralin belki birazda olsun yerine gelir diye almaya gittim. Daha sonrasında da seni evine bırakmayı planlıyordum. Abi beni muhabbete sarıp oyalayınca geç kaldım yanına gelmek için. Senin olduğun yere baktığımda o şerefsizleri gördüm biri sana tokat atmıştı ve sende bayılmıştın. Bende koşup geldim hemen yanına. Kan beynime gitmemişti Lina! Hepsini dövüp denize attım ve seni kucağıma alıp hemen hastaneye götürmek için taksiye bindirdim. Orada ciddi bir şeyinin olmadığını öğrenince ve senin de evinin nerede olduğunu bilmediğim için kendi evime getirdim. Şuan saat öğlen 1. Ama doktor dinlenmeni istedi.'
'Mete ben ç-çok teşekkür ederim. Sen olmasaydın onlar b-bana-'
Sonunda göz yaşlarımı bırakmıştım. Ona hayatımı borçluydum. Onun sayesinde çok ciddi bir şeyden kurtulmuştum. Bütün acılarımı bir kenara itip boynuna atladım.
'Lina..'
'Sana çok t-teşekkür ed-ederim.'
'Lina gerek yok. Sana bir şey olmasına izin vermem asla.'
Ondan ayrılıp gözlerinin içine bakmaya başladım. Ona şuanda çok büyük bir sevgiyle bakıyordum ve asla utanmıyordum. Şuan ki mutluluğumu tarif bile edemem. Hayatımı kurtardı o benim. Belki o gece orada olmasaydı onlar bana neler yapacaktı ve bende.. Offf! Bayılacağımı anladığımda ölmüş olmam için dua etmiştim. Ama o adam beni kurtardı.
Telefonu çalınca hemen eline aldı ve ekrana bakınca kaşları çatıldı. Hemen ayağı kalktı ve 'Ben hemen gelicem bekle beni.' dedi sinirle odadan çıktı bende yataktan çıkmak için hamle yaptığımda odanın kapısında yeniden belirmişti. 'Burada bekle eve gitme. Ben geç kalmam gelince seni evine götürürüm. Telefonun orada masanın üstünde. Evde bekle Lina. Dışarı çıkacak durumda değilsin. Tamam mı?'
Bu kadar üsteleyince bende sadece başımı tamam anlamında sallayıp ona tebessüm ettim. Gideceği sırada onu durdurdum.
'Mete! Teşekkür ederim, beni kurtardığın için.'
'Canımdan olacağımı bilsem de seni kurtarırdım ufaklık..'
