Mete: Bunu yapamam..
'Peki! Bundan sonra hayatıma müdahale etmeye de kalkışma o halde..'
Kapıyı olabildiğince sert çarpıp çıkmıştım. Bu kadar imkansızlaştırması sinirlerimi zorlamıştı.. O kadar şey söyledim, hiç mi önemsemiyor? Gözlerimdeki yaşlar akarken gözlerimdeki rimeli de beraberinde götürüyorlardı. Şuan da ne haldeydim kim bilir..
Koridorun sonuna gelince kafamı uzatarak bizimkiler hala orada mı diye kontrol ettim. Beni bu şekilde görmeleri en son isteyeceğim şey olurdu. İlerideki masada oturmuş kahkahalarla sohbet ediyorlardı. Onlara görünmemeye çalışarak çıkışa ilerledim.
***
Bomboş sokaktaki tek ses benim topuklu ayakkabılarımın sesiydi. Gözlerimdeki yaşların hala bitmediğine mi şaşsam yoksa kendimi bu kadar çaresiz bir hale soktuğuma mı? Evet Mete'de Yağmur'da haklılardı.. Ben bu değilim.
Kendime acımayı şimdilik kenara bırakmam gerekiyordu sanırım.. Çünkü saat bayağı bir geç olmuştu ve ben bilmediğim bir yerde tek başıma bu elbiseyle dolaşıyordum. Telefonum çalınca hemen çantamdan çıkardım..
Yağmur..
-Alo..
Yağmur: Kuzum senden ses çıkmayınca biz çıktık.
-Ah.. öyle mi?
Yağmur: Ahahaha! Berk fena halde sarhoş oldu! Görmen lazımdı.. Aahahahhaa!
-Kaçırdım desene..
Yağmur: Sen nasılsın? Bu arada biz Berk'in dağ evine geldik. Burası gerçekten muhteşemmiş..
-Eve gelince anlatırım. Şimdilik kapatıyorum..
Telefonu kapatıp buruk bir şekilde gülümsedim. Gerçekten acınacak haldeyim.. Onlar gibi sadece sarhoş olup eğlenmem gereken bir gece olmalıydı bu.. Ama şuan da gözlerimden akan rimeller ve bu lanet elbiseyle bilmediğim bir sokakta geziniyordum. Kendimi gerçekten bu hale soktuğuma inanamıyorum..
Telefonumun rehberinde gezinirken gözüme Kerem çarptı ve şuanda onu aramam daha iyi olurdu sanırım..
Aranıyor..
-Alo Kerem..
Kerem: Lina?
-Kerem senden bir şey isteyebilir miyim?
Kerem: Tabiki! Her şey yolunda mı?
-Sana gelebilir miyim?
Kerem: Şey.. Aslında bir arkadaşım bende kalacaktı bu akşam.
-Tamam o halde.
Kerem: Ne oldu? Kötü bir şeyse bende gelebilirim-
-Hayır bir sorun yok. Sonra konuşuruz.
Kerem: Emin m-
Ağlamam güçlenirken duymaması için telefonu hemen kapatmıştım.. Şimdi ne yapacaktım ben? Yanımda 5 kuruşum bile yok ve eve gitsem de kimse kapıyı açmayacak. Büyük ihtimalle bizimkiler Mete ile kalacağımı ya da onun beni eve bırakacağını düşünmüşlerdi.. Onlara kızamam.
İleride bir park görünce oraya ilerledim ve bir banka oturdum. Köşede kaldığım için kimsenin beni fark etmeyeceğini umuyordum. Kendimi kimsesiz hissediyordum.. Bir nevi de öyleydim aslında.
***
Aradan 1 saat geçmişti ve üşümekten iki büklüm olmuştum. Gündüzleri ne kadar sıcak olsa da geceleri hala soğuk oluyordu. Bende bu duruma düşeceğimi tahmin edemediğimden dolayı ceket falan almamıştım yanıma..
