Hastaneden çıkalı 2 Ay olmuştu.. Vücudumda izler kalacaktı ve bu beni çok fazla rahatsız ediyordu. Yaralarım tamamen kapanmıştı, bir kaç derin yara hariç.. Onlarda kapanmak üzerelerdi.
Şuan odamda yatakta uzanıyordum, Mete ise yanıma uzanmış beni izliyordu..
Bu inanılmaz derecede huzur verici bir şeydi..
Hafifçe ona dönüp dolan gözlerimle gözlerine bakmaya başladım. Onunda gözleri dolmuştu ve bunu engellemek için bir şey yapmıyordu. İkimizde çok fazla yorulmuştuk.. Ve şuanda ikimizin de inanamayacağı türden bir huzurun içindeydik.
İkimizin de birbirimizden başka kimsesi yoktu..
Ah tabi Yağmur ve Barış'ı unutmamak lazım. Ben ortalardan kaybolduğum Barış enişteciğim sağolsun çok yardımcı olmuş.. Bu da Mete ile arkadaş olmalarını sağlamış.
Şuan da araları epey iyi.. Hatta ikisi bir olup Yağmur ve bana kafa bile tutuyorlar!
Berk şu aralar evde değildi. Bana geçmiş olsun dedikten sonra bildiğim kadarıyla sevgilisiyle ayrı evde yaşamaya başlamışlardı. Onun için cidden mutlu olmuştum..
Mete: Şşş.. Bunun için sakın kendini kötü hissetme Lina.. Biz tanıştığımızda zaten yara bere içindeydik..
'Ama-'
Dudaklarıma eğilip küçük bir öpücük bırakarak susmamı sağlayınca aklıma gelen şeyle gülümsedim..
Mete: O zamanlar seni böyle susturunca utanıp kızarırdın..
'Aahahah! O kadar masum değilim artık!'
Çapkın gülümsemesini takınıp bana yaklaşınca gözlerimi açıp ona bakmaya başladım.. Birden kahkaha atınca bir şey anlamamış ona bakmaya devam ediyordum..
Mete: Bazı şeyler hiç değişmez ufaklık! Ahahaha!
'Sus be!'
İkimizde gülümserken elini t-shirt'üme götürüp yukarı sıyırdı. Yara izlerinin üzerini hafifçe okşayıp öptü.. Gözlerim dolu ona bakarken bir yandan da kötü görünüşüm yüzünden utanıyordum. Çünkü karşımdaki adam çok kusursuzdu..
Bana yaklaşıp kollarımdakileri de öptü.. Artık gözlerimden yaşlar kendiliğinden akıyordu..
Biraz daha yaklaşıp gözyaşlarımdan öpünce bende onun dudaklarından öpüp geri çekildim..
'Senin öpülecek bir kusurun yoktu..'
Mete: Bunlar kusur değil.. Bunlar bizim aşkımız için verdiğimiz savaşın izleri..
*******
1 YIL SONRA
Odada oturmuş üzerimdeki gelinliğe bakarak iç çekip duruyordum. Kapı birden açılınca hızlıca yerimden kalkıp arkamı döndüm.
Yağmur: Benim benim..
'Yağmur! Ben ölücem! Heyecandan ölücem!'
Yağmur: Sus be gerizekalı! Melek gibi olmuşsun lan!
'Kibarlığın üzerinde gene!'
Yağmur: Offf sorma ya.. Barış'ın ailesi de geliyor düğüne! Benimkiler de! Kalbim ağzımda atıyor..
(Gözlerim hafifçe dolunca ona belli etmemek için ayakkabımı düzelmek ister gibi yere eğildim.. Ama tabiki Yağmur'dan gizlenilemez. Yere eğilip yüzümü avuçlarını arasına alıp dolan gözleriyle bana bakmaya başladı..)
Yağmur: Senin ailen biziz.. Bunu unutma.. Mete senin ailen..
Yağmur: Ve makyajın akarsa o akrabalarından en tatlısı- yani ben canım- seni dövecek..
Sadece kıkırdayarak elinden tutup ikimizide ayağı kaldırdım. Telefonuna gelen bildirimle benden uzaklaşınca gözlerimi kısıp ona bakmaya başladım.
'Kim o? Ne demiş? Neden uzaklaştın benden?'
Yağmur: Ben çıkıyorum canım!
Hızlıca kaçınca üstümdeki gelinlikle yakalayamamıştım. Heyecan tekrar tüm bedenimi sarınca odanın içinde bir oraya bir buraya gidip gelmeye başladım. Mete ile evleniyorduk ya! Offf kalbim yerinden çıkacak!
Kapının tıklatılmasıyla aniden yerimde durup kapıya bakmaya başladım. Açılıp Mete içeri girince gözlerimi kocaman açıp onu süzdüm.. Oda aynısını bana yapınca kıkırdayarak birbirimize yaklaşmaya başladık. Belimden tutunca bende elimi boynuna atıp ona bakmaya başladım..
