KARANLIK ŞEHİR

6. BÖLÜM

Oy verip, yorum yaparsanız çok sevinirim. Keyifli okumalar...

   Kapıya inen yumruklar sanki kalbime iniyormuş gibi, her yumrukta yerimden sıçrıyor, gözlerimi kırpıyordum. Cem'in gitgide solan suratı, gelen kişilerden korktuğunu oldukça belli ediyordu. Bir adım atarak aramızdaki kısa mesafeyi kapattı ve omuzlarımdan tutup gözlerimin en derinine tehdit eder gibi baktıktan sonra, derin bir nefesi yüzüme üfleyip, salona doğru adımladı. Neler olduğunu anlamıyordum. Ama gelen kişi Cem'den kurtarmıştı beni. 

   Cem'in ne yaptığına bakmak için peşinden başımı salona doğru uzattığımda, pencereden aşağı atladığına şahit oldum. Korkuyla elimi ağzıma götürüp, sesli bir şekilde içimi çektim. Evin arka tarafı yüksekte kalıyordu. Öldürmese bile kemik kıracak bir yükseklikti bu. Cem'e ne olduğunun şaşkınlığını yaşarken, kapıya yumruklar ardı ardına inmeye devam ediyordu. Gelen Cem'in korktuğu birisiydi. Haliyle benim için iyi birisi olabilirdi. Olumlu düşünmek ne işe yarayacaktı. 

Titrek adımlarla kapıya doğru ilerledim. Kirpiklerime kadar titrediğimi hissediyordum. Bu kapıyı açtığımda nasıl biriyle karşılaşacağımı bilmiyordum. Bu belirsizlik beni mahvediyordu. Elim kapının kulpuna gidip, yavaşça kapıyı araladığımda, ağzımda benden bağımsız açılmıştı.

" S..se..sen" diyebildim sadece. O kadar korkmuştum ki, sesim titremişti. Sesime orantılı bir şekilde vücudumda titrerken,  karşımdaki adama bakıyordum. Onun da beni görmesiyle kaşları çatılmıştı. Hafif araladığım kapıyı eliyle bastırarak iyice açtı. Açmaması için hiçbir girişimde bulunmadım. Zorlasam da gücümün yetmeyeceğinin farkındaydım. Kafenin önünde gördüğüm isminin Ali olduğunu söyleyen adamdı bu. Cem'i nereden tanıyordu?

   Bir adım atıp antreye girdiğinde arkasından baktım sadece. 
 
 "Nerede?" dedi düz bir tonla. Bakışları garip bir şekilde yüzümde bir noktaya bakıyordu. Rahatsız olduğumdan elimi yüzüme götürdüğümde, hissettiğim ıslaklıkla, yüzümden çekip, kırmızıya boyanmış parmaklarıma baktım. Burnum kanıyordu ve ben şimdi fark etmiştim. 

Çehresi daha da sinirli bir hal almıştı beni izlerken. Bir cevap bekliyordu. Konuşmadan başımı salona doğru çevirdiğimde, o da benimle aynı anda oraya baktı ve büyük adımlarını salona doğru attığında, açık olan kapıyı fırsat bilerek kendimi dışarı attım. Neden kaçmak istediğimi bilmiyordum, ama içimdeki ses bana kaçmam gerektiğini söylemişti. 

Daha bir kaç adım atmıştım ki, bahçe kapısına ulaşamadan iki adam sertçe kollarımdan tuttuğunda, kendime içimden bir küfür savurdum. Bir şey yapmamıştım ama bu adamlar her ne arıyorsa şimdi suçlu durumuna düşmüştüm. Kaçamayacağım belliyken, böyle akılsız hareket etmekte tam bana göreydi işte. 

İçerideki adam sakin adımlarla kapının önüne geldiğinde ellerini dar kot pantolonunun cebine sokup çenesini dikleştirdi.

" Cem nerede!" diye sordu. Sakin çıkan sesi beni ürkütmüştü. Kaçmış olmamla ilgilenmemişti demek ki. Benimle değildi dertleri. Cem'in yerini bilsem söylemez miydim hiç?

"Bil..bilmiyorum." Galiba bundan sonraki hayatıma kekeme olarak devam edecektim. Normal konuşmayı unutmuştum olanlar karşısında. 

Ali sert bakışlarını üzerimden çekip, beni tutan adamlara çevirdiğinde içlerinden birisi konuşmaya başladı. Benim aksime gayet rahat konuşuyordu. Tek korkan, kekeleyen bendim. 

"Abi arabayı takip ettik, buraya geldi. Yanında da bu kadın vardı. Beraber indiler arabadan." deyiverdi. Bir çırpıda. Cem'in beni zorla getirdiğini görmemiş miydi peki?

   Ali'nin sakin bakışları geride kalmış, bana yaklaştıkça koyulaşan kahverengi gözlerini öfke kaplamıştı.

" Gerçekten bilmiyorum, içerideydi ama sen kapıya vurunca pencereden atladı gitti." dedim o sormadan. Bu en azından adımlarını durdurmaya yetmişti.  "Bilsem zaten söylerim. Beni zorla getirdiğini görmedin mi?" dediğimde bakışlarımı az önce konuşan korumaya çevirdim. Umutla bakıyordum gözlerinin içine. Ama o kılını bile kıpırdatmamış, dediklerimi onaylayacak bir harekette bulunmamıştı. Sıkıntıyla bir nefes verip, bakışlarımı ondan Ali'ye çevirdim tekrar.