KARANLIK ŞEHİR

70. BÖLÜM

Keyifli okumalar...

^^

"Uyanıyor!" dedi sesini tanımadığım bir kadın. "Tamam siz çekilin" diyen Aylin'i duydum sonra. En son ensemdeki sızıyı hatırlıyordum. Sonrası karanlıktı. Ağrı hafifte olsa hâlâ kendini gösteriyordu. Gözlerimi zorlukla aralayıp, yatakta doğruldum. Aylin ve tanımadığım bir kadın endişeyle bana bakıyorlardı.

"Ezgi, nasıl hissediyorsun, iyi misin?" diye sordu Aylin. Bir yandan da koluma bağlı olan seruma ilaç sıkıyordu. Müştemilattaki yatak odasındaydım. 

Birden açılan kapıyla Aylin'e cevap veremedim. Hakan'ı gördüm. Endişeli bir şekilde iki büyük adımla yanıma kadar gelip yatağın yanına oturdu. Aldığı nefesler yetmiyor gibiydi. Gözlerimden bakışlarını ayırmıyordu. Bir elini saçlarıma yerleştirip, yavaş yavaş gezdirmeye başladı. Zaten kendimi iyi hissediyorken, bu hareketi iyice rahatlattı beni.

"İyi misin?" dedi. Dişlerini sıktığı sesinden bile belli oluyordu. Dokunsam ağlayacak gibiydi resmen. " İyiyim de ne olduğunu hatırlamıyorum ki" dedim. Sesimin kısıldığını fark ettim.

Hakan'dan bakışlarımı çekip odada gezdirdim. Az önce sesinden tanıyamadığım kadında takılı kaldı bakışlarım. Siyah kıvırcık saçları vardı. Esmer tenli, kahverengi gözlü orta yaşlı bir kadındı. Hakan kime baktığımı anlamış olacak ki, bana cevap verdi.

"Özlem hanım. Psikiyatr" dedi kısaca. Bakışlarını benden ayırmadan konuştu. Birkaç saniye dediklerini idrak etmeye çalıştım. Kafamın içi kazan gibiydi. Hiçbir şey bilmiyormuşum gibi hissediyordum.

"Merhaba Ezgi Hanım. Ben psikiyatr Özlem Deniz. Sizinle randevumuz vardı bugün. " derken tokalaşmak için elini uzattı. Yüzüme sahte bir gülümseme yerleştirdim ve ben de elimi uzattım. Rüyada gibi hissediyordum kendimi. Kim ne derse onu yapardım şuan.

"Bana ne oldu?" dedim titreyen sesimle. Hakan'a  bakıyordum. Zorlukla yutkundu. " Bir anda bayıldın Ezgi. Aylin buradaydı iyi ki, sonra Özlem Hanım da geldi. " dedi kısık bir sesle. Fısıldar gibi, sadece benim duyacağım şekilde konuşmuştu. "Ömrümden ömür gitti yine" dedi tekrar fısıldarken. Bu sefer kulağıma doğru eğilmişti. Geri çekilirken yanağımdan öpüp, öyle çekildi. Garip bir şekilde öfkeliydi. Bana mı kızmıştı acaba? Onu yine korkutmuştum. Şimdi ona Cem ile ilgili aklıma geleni söylesem iyice korkacaktı ve sinirlenecekti belki de. Bunu hazır Özlem Hanım gelmişken onunla paylaşmalıydım.

"Anladım" diye mırıldanırken, Hakan'ın endişeli bakışlarına daha fazla bakamadım. Sürekli benim için endişelenmesini görmeye dayanamıyordum ben de. "İlk seansa başlayalım o zaman." Derken bakışlarım Özlem Hanım'daydı.

"Zorlama kendini, erteleyelim" diyen Hakan'ın sözünü yarıda kestim. Ne kadar çabuk başlarsam o kadar çabuk iyileşecektim ve karşımdaki adamın yüzünün gülmesini sağlayabilecektim.

"Hakan, iyiyim ben. Bir an önce başlamak istiyorum" dedim net bir şekilde. Nedense hâlâ canı sıkkın görünüyordu. Hatta sinirliydi. Kime kızdığını anlayamıyordum. "İyi olacak mısın?" diye sordu tekrar. Emin olmak istiyordu. Başımla onu onaylarken, rahat bir şekilde gülümsedim. Eğilip alnımdan öptü. Bir süre öyle kaldıktan sonra, sıkıntılı bir nefes verirken ayağa kalktı. Tekrar bana bakmadan odadan çıktı.

Hakan odadan çıktıktan sonra Aylin'e döndüm. "Aylin sen de çıksana" dedim. Aylin bir bana, bir de Özlem Hanım'a baktıktan sonra bana doğru eğildi. "Tam kapının önündeyiz Hakan'la. Bir şey olduğunda seslen olur mu?" dedi. Aylin'de artık sürekli başıma bir şeyler gelmesinden dolayı tedirgin oluyordu artık. Tanımadığı biriyle beni odada tek bırakma fikri hoşuna gitmemişti sanırım. Onu da başlımla onayladıktan sonra sonunda psikiyatr ile baş başa kalmıştık.