KARANLIK ŞEHİR

83. BÖLÜM

Selam :)

750k olmamıza çok az kaldı. İlginiz beni çok mutlu ediyor.

Umarım bu bölümü de beğenir, keyifle okursunuz.

Beğenmeyi ve yorum yapmayı unutmayın :)
İyi okumalar...

~~~~~~~~~~

"Adem" dedim fısıldayarak. Sesli konuşsam sanki bir şey olacaktı. Patlayan silahın sesinden sonra bir sessizlik çökmüştü havaya. Nefes seslerimiz bile duyulmuyordu. Öyle sağır edici bir sessizlik.

Adem de şaşkın bir şekilde bana bakıyordu. "Gidip bak ne olur " dedim ondan bir tepki alamayınca.

"Yenge" dedi bana bakarken. "İyi olduğuna çok sevindim" diye konuşmaya devam etti. Kaşlarım çatıldı sinirden.

"Konumuz bu mu?" dedim sertçe. "Hakan içeride kaldı."

"Abi, eski abi değil. Merak etme sen gelir şimdi" dedi umursamazca. Cebinden bir sigara çıkardı ve ucunu ateşledi. Her hareketini dikkatlice seyrettim. Adem otuzlarında genç bir adamdı. Kalıplı, uzun boylu birisiydi. Esmer teni, o tenin içinde parlayan yeşil gözleri vardı.

"Gelirse de katil olmuş olarak gelecek" dedim. Öfkem kat kat çoğalıyordu içimde. Sigarasından bir nefes daha alıp üfledi soğuk havaya.

"Bunu düşünmek için çok geç" dedi mırıldanarak. Yutkunmak istedim ama söyledikleri boğazıma düğümlenmişti. Gitmiyordu. Boğulmamak için ağzımı açıp soğuk havayı içime çektim.

"O ne demek" diye sordum sonunda. Alacağım cevap beni korkutuyordu. Ama öğrenmek isteyen birileri vardı içimde. Sor sor diye bağıran.

"Bir yıl kısa gibi görünse de çok şey yaşandı yenge. Çok şey oldu ve olacak" diye cevapladı sorumu. Sigarasından da uzun bir nefes aldı sonra. Korkum ve merakım iyice artmıştı. Adem'den her şeyin cevabını almak istiyordum deli gibi. Soracak bir sürü sorum vardı. Dudaklarım henüz kımıldamıştı ki, kapı büyük bir gürültüyle açıldı. Evin dış duvarına çarpıp tekrar Hakan'a doğru geldi.

Kapının önünde heybetli bir şekilde duruyor, bana bakıyordu şimdi. Katil mi olmuştu. Öldürmüş müydü Cenk'i. Adem'in dediğine göre ilk de değildi. Elindeki silahı yavaş hareketlerle beline koydu. Evin önündeki iki basamağı aynı yavaşlıkla inip yanıma kadar geldi. Gözlerimin içine bakarken:

"Adem, bebeği al" dedi sakince. Bakışlarımı kucağıma indirdiğimde Rüya'nın uyuduğunu gördüm. Bu kadar gürültü içinde nasıl uyuyabilmişti ki.

"Bu ne demek. Ne oldu içeride?" diye sorarken, Adem çoktan kollarımın arasındaki bebeği almıştı.

"Rüya benim kızımsa eğer benimle gelecek." Dedi. Sakinliği aklımı oynatmama neden olacaktı neredeyse.

"Buna izin vereceğimi nereden çıkardın?" diye sordum hiddetle. Parmaklarımı sarı saçlarımın arasından geçirip derin bir nefes aldım. Aklıma gelenle yerdeki bakışlarımı tekrar Hakan'a kaldırdım.

"Öldürdün mü onu?" diye sordum korkuyla. Bazı sorular belki de sorulmamalıydı. Alınacak cevap bir şeylerin sonu olabilirdi. Ama biz zaten sondaydık. Bir uçurumun dibinde. Alınacak cevap rüzgâr gibi esip, bir yaprak gibi seni yüksekten aşağı savurabilirdi. Sonuçlarına hazırdım.

Sorumun cevabı çok sertti. Bir adım bana yaklaşıp, parmaklarını kazağımın yakasına doladı. Beni kendine doğru çekti. Yüzlerimiz arasında santimler vardı sadece. Gözlerim gözlerindeydi sadece. Onun gibi. Ama farklıydı. Ben ona yalvarır gibi bakıyorken, o bir avcıymış gibi bakıyordu. Bu duruma gelmiş olmak, rahatsız ediciydi. Üzücüydü. Pişmanlık doluydum. Belki birlikte ölmek, şu an bu anı yaşamaktan daha az acı verici olurdu. Yanlış kararlar mı vermiştim yani ben.
Dişlerini sıktığı, çenesinden belliydi. Üstten bana sert bir şekilde bakıyordu. Bir şey söylemek için dudaklarını aralamıştı ama, sonra geri kapattı. Kapatırken de beni aynı sertlikte geriye itti. Yüzlerimiz ve gözlerimiz birbirinden ayrılmıştı çoktan.

"Katil mi oldun?" dedim tekrar. Gözlerini bana çevirdi bir an. Endişe ve korkusunu hissettim.

 Ama saniyesinde yok oldu ve o ifadesiz bakışlarını takındı tekrar. Cevabı almak neden bu kadar önemliydi ki? Belki de onunla konuşabileceğim tek konuydu bu. O yüzden sesini duymak için böyle ısrar ediyordum. Ne fark ederdi ki Cenk'in ölmesi veya ölmemesi. O da bana zarar verenlerdendi. Belki de amcamdan ve diğerlerinden daha fazla. Hakan'ı kaybetmeme neden olmuştu.