လူစားထိုး

24

　　024

       နွေးထွေးတဲ့လက်ဖဝါးက နဖူးပေါ်တင်လာတာမို့ လျန်ဖုံးကေားရဲ့ အာရုံတွေ တဖြည်းဖြည်းစုစည်းမိလာတယ် ။ သူရုတ်တရက် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ လူနာကုတင်ဘေးကနေ သူ့ကို အုပ်မိုးကြည့်နေတဲ့ လန်ခွန်းကို ကြည့်ပြီး တချက်ကြောင်သွားတယ် ။
　　
     " မင်း မသွားသေးဘူး ? "

　　မနက်ခင်းအာရုံအချိန်တုန်းက ကိုယ် ကုသခန်းကနေ အတွန်းထုတ်ခံလာရတုန်းက သူ့ကို မတွေ့ပါဘူး ၊ သူသွားလိုက်ပြီလို့ထင်တာလေ ။ ဒီလို လူကြီးမင်းက ကိုယ့်ကို ဆေးရုံပို့ပေးတာတောင် လွန်လှပြီ ။

　　ဒါပေမဲ့ ကိုယ်တရေးအိပ်ပြီး ထလာတော့ ဘာလို့ ကိုယ့်ရဲ့ ပထမဆုံးမြင်တဲ့သူက သူဖြစ်နေရတာလဲ ?!

　　သူက မသွားပဲရှိနေတာလား , သွားပြီးမှ ပြန်လာတာလား ?!!

　　" ဘာလဲ ? ငါသွားပြီလို့ မင်းထင်တာလား ? ဒါ့ကြောင့် အိပ်ပျော်နေတဲ့အချိန် မျက်နှာထားက အဲ့လောက်မချင့်မရဲဖြစ်နေတာလား ? လူများ‌တွေက မင်းကို အကြွေးတွေတင်ထားတာကြနေတာပဲ ? "
လန်ခွန်းက သူ့နဖူးပေါ်တင်ထားတဲ့လက်ကို မဖယ်သွားပဲ ပိုပြီးကြင်နာစွာနဲ့  သူ့ရဲ့ဆံပင်ကို ပွတ်လိုက်ပြီး
  " မနေ့ညက ခွဲစိတ်ခန်းအပြင်မှာ စောင့်နေတာ မင်းအတော်ကြာ မထွက်လာသေးတာနဲ့ သွေးမလုံလောက်စိုးလို့ သူနာပြုနား သွားမေးလိုက်တာ ၊ ပြန်လာတဲ့အချိန်မှာ ကုသမူက ပြီးနေပြီ ။ ဒါပေမဲ့ မနက်တုန်းကတော့ မင်းကိုယ်ပူလာတော့ ဆရာဝန်က မင်းကို ကိုယ်ပူကျဆေး လာထိုးပေးတယ် ။ အခုတော့ ကိုယ်ငွေ့ငွေ့တော့ကျန်သေးတယ် ၊ ခဏနေ ကိုယ်အပူချိန် ထပ်တိုင်းမယ် မရရင် တချောင်းထပ်ထိုးလိမ့်မယ် "

　　လျန်ဖုန်းကေား ပေကလပ်ပေကလပ်ဖြစ်သွားတယ် ၊မျက်တောင်လေး ထပ်ခတ်လိုက်တယ် ၊ ဘာလို့ လန်ခွန်းက သူ့ကို ကလေးချော့သလို ချော့နေတယ်ထင်မိရတာလဲ ? !
    အမလေး ၊ သူက ပေမှီထောက်မှီအမျိုးသားရင့်မာကြီးပါ ဆေးထိုးမှာ ကြောက်နေရမှာလား ?
　　

　အနာရတာသွေးစီးထွက်တာတွေက သူ့အတွက်က ပုံမှန်ပဲလေ ဒီတခေါက်က အနာနည်းနည်းပါးပါးနဲ့ ကိုယ်ပူတာပဲ မပြောနဲ့ အရင်တုန်းက ဒဏ်ရာရလို့ သေခါနီးတောင် သူတောင့်ခံနိုင်လာတာပဲမလား ?