Full Moon - isaac lahey

7. Koszmary, które wracają

Od tamtej pory zastanawiam się, co właściwie zrobiła Maureen, ale chyba nikt swoim ludzkim umysłem by tego nie pojął. Uważałam tylko, że to, co zrobiła z Parrishem dało się wytłumaczyć w jeden, logiczny sposób.

Ona była szalona. Była szalona i to do granic możliwości. Siedząc na bocznym siedzeniu jej auta, i obserwując jak z niezwykłą łatwością sterowała rozpędzonym samochodem, czułam jak żołądek podchodzi mi do gardła. Fiolka z tym czymś, tym płynem, który wysączyła z Parrisha, leżała na tylnej kanapie lancera. Sama Maureen nie zwracała na mnie uwagi. Nie zwracała uwagi na nic. Skręcała mocno kierownicą, zamaszyście wrzucała auto w zakręty, jakby od tego zależało jej życie. Z czasem nauczyłam się, że od takich sytuacji faktycznie mogło zależeć życie. Ale z czasem nauczyłam się wielu istotnych rzeczy.

Od pewnego czasu starałam się dowiedzieć czegoś więcej o Maureen i Razjelu. To było moje prywatne śledztwo i oczywiście nikomu nie zamierzałam o niczym mówić, aż nie dowiem się czegoś sensownego.

Kilka dni po incydencie z Parrishem, większość z nas była zajęta własnymi sprawami. Lydia pakowała swoje pudła na studia, Scott był zaaferowany pracą w klinice, Isaac musiał pilnie gdzieś pojechać i zabrał ze sobą Razjela, a Maureen i Stiles pomagali Deatonowi wyciągnąć informacje z niebieskiego płynu zebranego przez pannę Kavanaugh.

Dało mi to czas na wszczęcie poszukiwań. Pierwszym, o czym pomyślałam, było sprawdzenie ich profili w Internecie, ale ani Maureen ani Razjel nie posiadali czegoś takiego jak Facebook czy Instagram. Nawet sprawdziłam mySpace, w razie gdyby byli staromodni, ale i tam nawet nie było o nich wzmianki. Nie przewijali się na zdjęciach i nikt nie wspominał ich w komentarzach. Jakby nigdy nie istnieli.

Kompletnie straciłam poczucie czasu, przez co nie zauważyłam, kiedy na dworze zapadł zmrok. Lekki wiatr wpadał do mojego pokoju przez uchylone okno, a ja wapiałam się w ekran komputera. Wpisywałam wszystkie możliwe hasła. Rodzeństwo Kavanaugh. Maureen Kavanaugh i Razjel Kavanaugh. Nefilim Kavanaugh. Nowy Jork Maureen Kavanaugh.

Nic. Nie figurowali w żadnym spisie miejskim, na żadnej stronie internetowej, w żadnym artykule. Albo o czymś nie wiedziałam, albo Nefilim posiadali swój własny Internet.

Dźwięk mojego telefonu wyciągnął mnie ze świata opanowanego przez Maureen i Razjela. Na wyświetlaczu pojawił się numer Liama. Odebrałam pospiesznie.

- Co tam?

- Jak bardzo zajęta jesteś? Isaac kazał mi coś sprawdzić i...

Między nami zawisła złowroga cisza.

- Liam?

- Zapomniałem, że kazał mi bezwzględnie cię w to nie wciągać. – usłyszałam jak uderza dłonią w czoło. – To ja zadzwonię do...

- Stój. Teraz już i tak mnie w to wciągnąłeś.

- On mnie zabije. – jęknął Liam. Oczami wyobraźni widziałam jego zbolałą minę. – No dobra. – dodał po chwili. – Kiedy możesz być na parkingu szkolnym?

Oceniłam szybko swoje szanse. Nie miałam pełnej sprawności, mogłam kierować jedną ręką, a skrzynia w samochodzie była automatyczna.

- Daj mi piętnaście minut.

Zamknęłam laptopa i szybko zebrałam kluczyki. Zbiegłam na dół i wsiadłam do mustanga. Odpaliłam go pospiesznie i miałam tylko nadzieję, że Isaac nie wróci do miasta wcześniej. Z tą myślą w głowie pędziłam przez Beacon Hills, mustang ryczał jak wściekły. Ciężko kieruje się jedną ręką. Skręcałam koślawo i nie wyrabiałam się w niektórych miejscach.