GECENİN IŞIĞI

71. BÖLÜM

KEYİFLİ OKUMALAR

••

Şu zamana kadar beni tam anlamıyla perişan edem tek bir haber almıştım. Babamın kanser olduğu haberi. Bunu duyduğumda beynim ne tepki vereceğini şaşırmış vücudum tir tir titremişti. Ne olduğunu idrak edemeyip boş gözlerle karşıyı izlemiştim. İçim titremişti. Bunu ciddi ciddi hissetmiştim. Hissedebilmiştim. Sanki birisi içime bir şey koymuş da onu içimden geri alıyormuş gibi. Acımasızca hem de. Bir anda onu benden alıyor ve içimde onun boşluğunu hissediyorum. İşte, şimdi hayatımın en kötü haberini alıyorum. Ev etrafımda dönüyor. Tutunacak bir yer arıyorum. Yok. Bulamıyorum. Kapının açıldığını duyuyorum. Az sonra kilit noktam içeri giriyor. Gözüm onda. Dudaklarında beni gördüğü için beliren bir tebessüm var. Karşılık veremiyorum. Yürüyor, yanıma geliyor. Kendime gelmeye çalışıyorum. Başaramıyorum. İçime attığım her şey sanki göz yaşlarımla birlikte patlayacaktı. Kendimi zor tutuyorum. O kadar zorlama bir şekilde gülüyorum ki kemiklerim acıyor. Tüm iliklerimde acıyı hissediyorum.

"Güzelim."

Sesi kalbimi acıttı. Bacaklarım titredi.

"H-hoşgeldin."

Beynimin içini bir sürü şey ile doldurdum.

"Sen iyi misin?" diye sorup kolumu tuttu.

"İyiyim canım. Neden sordun?" Sesimin normal çıkması için kendimi zorladım. Becerdim gibi.

"Betin benzin atmış."

"Açıktım çünkü hayatım."

İçeriden annem sesleniyordu.

"Hadi yemeğe!"

Elimi tuttu. Birlikte mutfağa girdik. Bizimkiler sofraya oturmuştu.

"Hoşgeldin oğlum."

Babam Geceye karşı o kadar sıcaktı ki bu durum çok güzeldi. İkisi çok iyi anlaşıyordu.

"Hoşbuldum. Nasılsınız?"

Üçüne de bakıp gülümsedi. Ailem de aynı şekilde karşılık verdi. Bense elimdeki kaşığı tutmakta zorlanıyordum. Sanki şu an burada değildim.

"İyiyiz evladım sen nasılsın?" Annem ona bakarken gözleri ışıl ışıldı. Gece bana bakıp gülümsedi.

"İyiyim."

Ona aynı şekilde karşılık vermeye çalıştım. Gülümsemeye zorladım kendimi. Nasıl davranacaktım ben şimdi? Ne yapacaktım? Nasıl bir yol izleyecektim? Kafam allak bullaktı. Kendimi yemeğe vermeye zorladım.

••

Eve döndüğümüzde kendimi hemen odamıza atmıştım. Hiçbir şey konuşmadık. Sanki bir şey söylesem yıkılacaktım. O kadar kötüydü ki bu. Tarifi yoktu. Kanserdim. Kocam benden çocuk istiyordu. Bu nasıl olacaktı? Bu olamazdı. Bir karar vermeliydim. Bir karar vermeliydim ve bu kararı uygulamaya geçmeliydim. Ne kadar acı olsa da düşünecektim. Bir sonuca varmalıydım. Tedavi sürecinde yanımda olmasını istediğim tek kişi annemdi. Ondan başkasını istemiyordum. Zaten ondan başka kimse bana destek olamazdı. Bunu Geceye nasıl söyleyeyim ki? Ne düşünürdü? Ne hissederdi? Bana acıyacaktı. Biliyorum benden soğuyacaktı. Bu en son istediğim şeydi. Bu yüzden bitiren taraf ben olmalıydım. Ne kadar acı olsa da.