GECENİN IŞIĞI

72. BÖLÜM

KEYİFLİ OKUMALAR

••

Şu yaşıma kadar anladığım bir şey varsa o da bu hayatta neye çok üzülürsem başıma aynısının geliyor olması. İlkokulda bir arkadaşım vardı. Dönemin ortasında babannesi vefat etmişti. Ona o kadar çok üzülmüştüm ki hatırlıyorum onun ile birlikte ağlamışlığımız bile vardı. Adı Sude'ydi. Sude'yi ne zaman görsem aklıma ağlayışları geliyordu. Ve yine üzülüyordum. Bazı geceler babannesi aklıma geliyordu. Ki hiç tanımadığım halde. Yine üzülüyordum. Ve bundan birkaç ay sonra anneannem vefat ediyor.

  Abimin bir arkadaşı futbolda bacağını sakatlıyor buna ailecek çok üzülüyoruz bir hafta sonra abimin ayağı kırılıyor. Kime üzülsem daha beteri başıma geliyor. Babam kanser oluyor. Ona üzülüyorum. Canımdan can gidiyor. Mahvoluyorum. Peki ya şimdi olan ne? Şimdiki durumum? Kanserim. Kocam yanımda. Kendimi bitik hissediyorum. Yüzüne bakmak gelmiyor içimden. Neden böyle bir kadın ile uğraşsın ki?

Siz birbirinize aşıksınız.

İşte sadakat da bu noktada devreye giriyor. Gece beni bırakıp gidebilirdi. Gitmedi. Yanımda. O yanımda olduğu için kendime kızıyorum. Bunu neden yapıyorum bilmiyorum ama hem bencilce sadece benim yanımda kalsın istiyorum hem de yanımda olmasın istiyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum. Yaklaşık yarım saattir de tavan ile bakışıyoruz. Öyle ki Gece'nin bana seslendiğini yeni yeni fark ediyorum.

"Güzelim."

Başımı çevirip yüzüne bakıyorum. Sakallarını kesmemiş bugün. Kirpikleri öylesine uzun ki kaşlarına değecek.

"Efendim," diyorum. Sesimin git gide güçsüzleştiğinin farkına varıp boğazımı temizliyorum.

"Yarın sabah hastaneye gideceğiz."

Ural? Tedavi sürecinde yanımda olacağını söylemişti. Şimdi ise ona hiçbir şey söylemeden başka bir hastanede tedaviye başlayacaktım. Ah, bir de bunu düşünüyorum.

"İşlerin?"

Gözlerime anlamsızca bir sertlikte baktı.

"Bazen seni anlamıyorum," deyip yataktan kalktı. Arkasından kalkıp bileğini tuttum.

"O ne demek şimdi?"

"Neden yanından uzaklaştırmaya çalışıyorsun beni? Biz evliyiz farkındasın değil mi? Karımsın benim. Hayatımın aşkı... yanında olmaya çalıştıkça beni bir yabancı gibi uzaklaştırıyorsun kendinden. Ben o evlilik masasında iyi günde kötü günde diye bir söz verdim! Boş bir söz değildi o!"

Lanet olsun ki haklıydı. Ama ona muhtaç gibi davranıp da hayatını bana adasın istemiyordum. Bu defa bir gün sıkılacak ve beni bırakacaktı. Bundan öylesine korkuyordum ki ne yaptığımı bile idrak edemiyordum.

"Gece... amacım seni uzaklaştırmak değildi. Seni sıkmak istemiyorum sadece. Lütfen beni de anla. Ben... ben... çok kötü hissediyorum. Eksik, eksik ve bitik. Beni anlamanı beklemiyorum ama anla işte ben çok korkuyorum."

Tüm bunların üst üste gelmiş olması ve yaptığım duygusal konuşmanın üzerine gözlerimin dolması ve duygu patlaması yaşamam pek de beklenmedik bir şey değildi. Beni kollarının arasına alıp sardı. Güç, kudret her şey ondaydı. Onun yanına kendimi güvende hissediyordum.

"Ben yanındayım. Ne olursa olsun. Bunu da birlikte atlatacağız. Diğerlerini nasıl atlattıysak bunu da atlatacağız."

Başıma öpücük kondurdu. Daha sıkı sarıldım beline. Bu adam benim yaşama sebebimdi. Her şeyimdi. Yanımdaydı. Benimleydi.