GECENİN IŞIĞI

123. BÖLÜM

KEYİFLİ OKUMALAR

••

!HATIRLATMA!

"Korkuyorum," diye itiraf ettim. Şu an içimde yoğun bir duygu vardı ve bastırmakta güçlük çekiyorum.

"Sevgilim her an yanındayım. Korkmana gerek yok."

Aynı zamanda elini elimin üstüne koydu ve okşadı.

"Hem sen neden korkuyorsun ki? O senden korksun," diye takıldı. "Sonuçta onu öldürme cesaretine sahip bir kadınsın sen."

İşte bundan korkuyorum zaten. Bu durumdan nefret ediyorum. Ben bunu yapmıştım. Evet belki sonuç beklediğim gibi olmamıştı ama ben yine de bir insanı öldürme girişiminde bulundum.

"Karşıma çıkmaz umarım," dedim bıkkın bir sesle.

"O kadar cesaretli değildir herhalde."

Şu an beni rahatlatmaya çalışıyordu. İşe yaradığını söyleyemeyecektim çünkü buraya doğru gelen garip kılıklı garson Yalçın'dan başkası değildi.

••

Sarsılmaz adımlarla buraya doğru gelirken elim Gecenin koluna gitti.

"Gece," diye fısıldadım panikle.

Eğer buraya gelirse ne yapacaktım?

"Şşş. Saçmalama Işık. Sakin ol."

Kalbim ağzımda atıyordu. Adımlar kalmıştı.

Masamızın yanına geldiğinde direk olarak gözlerine bakıyordum.

"Hoşgeldiniz efendim."

Pişkin pişkin konuşuyordu bir de.

"Nasılsın Yalçın?" dedi Gece hiç çekincesiz. Yalçın da bunu bekliyor gibiydi.

"İyiyim Gece. Siz nasılsınız? İyi görünüyorsunuz."

Utanmasa gelip oturacaktı masaya.

"Yalnız yengem biraz solgun görünüyor sanki. Ağırına gidiyor galiba şirketi benim üzerime geçirmek."

Ya ya aynen öyle. Gerizekalı seni. Her şeyi biliyorum ben. Asıl sen göreceksin birazdan kimin rengi solacak.

"Haklısın Yalçın. Çok ağırıma gidiyor senin gibi bir kalleşe şirketi emanet etmek."

Kesinlikle benden böyle bir cevap beklemiyordu. Şok oldu. Bunu net bi şekilde anlamıştım yüz ifadesinden.

"Onu da kendine benzetmişsin kuzen. Oysa çocukken ne kadar şeker bir kız-"

Gece yumruğunu öyle sert bir şekilde indirdi ki masaya şamdanlar titredi.

"Kapa çeneni Yalçın."

Yalçın pişkin pişkin sırıttı.