GECENİN IŞIĞI

100. BÖLÜM

KOCA YÜZ BÖLÜM OLMUŞ BE. ŞURAYA BİR MAŞALLAH BIRAKALIM HEPİMİZ LÜTFEN. 100. BÖLÜMÜN ŞEREFİNE UPUZUN BİR BÖLÜM YAZDIM SİZİN İÇİN. KEYİFLİ OKUMALAR CANLARIM. VE LÜTFEN ŞU SATIR ARASI YORUMLAR ÇOK OLSUN. YAZDIĞINIZ ŞEYLER ÇOK HOŞUMA GİDİYOR.

••

Öylesine güzel seviyorum ki seni öylesine saf, öylesine temiz, öylesine derin... Ve öylesine değil.

••

Nasıl başladı insan hayatı? Adem ve Havva ile. Nerede? Cennette. Soyumuzun başlangıcı olan Adem ve Havva... Tanrı Havva'yı Adem'in kaburga kemiğinden yarattı. Cennetin tüm meyveleri sunuldu onlara. Tüm güzellikleri. Yalnız biri yasaklıydı. Tanrı onları uyardı. Yasak meyveden uzak durun. Ama insanoğlu daha o zamandan merak saldı yasak olanlara. İblisin de oyunuyla düştüler tuzağa ve yediler yasak meyveyi. Kovuldular cennetten ve tam 200 yıl boyunca ayrı kaldılar birbirlerinde. Dualar ettiler, tövbeler ettiler ve Tanrı tekrar getirdi onları bir araya. Yasak meyve yüzünden cennetten kovulsalar da Tanrı onları affetti. Çünkü o bağışlayıcı ve affedicidir. Bizleri de affedecek mi bilinmez. Belki de biz de bir yasak meyve ile sınanıyoruzdur. Bu da bilinmez. Ama ben bana yasak olan meyveyi yemiştim çoktan. Geceye aşık olmuştum. Biz çok farklıydık. Ama birbirimize sanki çelik halatlarla bağlıydık. Bizimkisi mecburiyetten doğan bir hikayeydi.  Ben onun parasına mecbur kalmıştım o da benim aşkıma. Ve dilediği de olmuştu. Ona aşıktım. Ve bebeğini taşıyordum. Bilmiyorum belki de... bilincim yerindeydi. Ama kimseyi duymuyordum. Gözlerimi de açamıyordum. Bir güç beni bundan alıkoyuyordu. Bebeğime bir şey oldu düşüncesi beni kahrediyordu. Mahvolurdum ve bir daha asla toparlanamazdım. Gece'yi de affetmezdim. Keşke her şey sandığım kadar basit olsa. İçimde kocama karşı öyle duygular var ki... bir gün ona olan aşkım bitse devreye bağlılığım girerdi yine onu terk edemezdim. Her şeyden önce ben Gece'ye bağlıydım. Bedenen de ruhen de. Zaten ayak bileğimdeki pranganın da anahtarı ondaydı. İstesem de bırakmazdı beni.
Duyularım yavaş yavaş yerine gelir gibiydi. Gözlerim kapanırken en son duyduğum ses yine başucumdaydı. Ve tıpkı o zamanki gibi korku doluydu sesi.

"O iyi olacak mı Figen? Bana bunu söyle! Bebek şu an umurumda değil!"

Bebek umurunda değil mi? Bunu nasıl söyleyebilirdi? Ben bebeğimize bir şey olacak diye korkudan ölüp ölüp dirilirken o nasıl umurumda değil diyebiliyordu?

"Gece sana sakin olmanı söylüyorum. Bu tavırlarından vazgeçmediğin sürece sana hiçbir şey söylemeyeceğim."

Gözlerimin önünde şuanki görüntüsü beliriverdi bir anda. Sakinleşmeye çalışıyor ve şakaklarını ovuyor.

"Sakinim. Bana baksana bir nasıl daha fazla sakin olabilirim. Şimdi anlat. Karım iyi mi?"

Figen sıkıntılı bir oflamayla karşılık verdi Gece'ye.

"Bunu odamda konuşalım. Gel."

Ve kapının açılıp kapanma sesi. Yalnızdım şimdi. Gözlerimi açmaya zorladım ve bu defa başardım. Hastane odasındaydım ve etraf beni boğmaya başlamıştı. Oldum olası hastaneleri sevmediğimi bilirsiniz. Daha gözlerimi açar açmaz kasvetli hava beni basmıştı. Bebeğime bir şey olmamıştı değil mi? Elim içgüdüsel olarak karnıma gitti. Önceden de bariz bir çıkıntı olmadığı için anlayamıyordum. Ama sanki aramızdaki bağ hâlâ yerli yerindeydi. Ona bir şey olsa kopmaz mıydı o bağ? Hissediyordum. Ayaz hâlâ benimleydi. Kolumda serum takılıydı. Acaba ne zamandır buradaydım? O kadar çok soru vardı ki aklımda. Tüm hepsini Gece'ye sorup cevap almak istiyordum. Eğer cevap alamazsam çok büyük bir polemik çıkacaktı. Kapı açılınca kısık olan gözlerimin el verdiğince kimin geldiğine baktım. Kocamdı. Gözlerimi açık görünce hızlı adımlarla baş ucuma geldi. Elimi elinin içine aldı ve okşadı. Gözleri son 4-5 saatin uykusuz geçtiğini belli ediyordu. Dudakları kurumuştu ve beri benzi de atmış gibiydi. Gözlerinde hâlâ panik vardı. Bana bakıyordu ama bir yandan da endişeliydi. Ağzımdan çıkacak iki kelimeye muhtaç gözüküyordu. Beklentiyle baktı bana. Ona kızgındım. Bilincim ilk açıldığında duymak istediğim şey kesinlikle bebek umurumda değil değildi. Nasıl böyle söylemişti? Bebeğimiz onun için bu kadar önemsiz miydi?