Bir kanat çırpışından saçılan
Anılar süzülüyor
Bulutlara nispet olsun diye en pürüzsüzünden
Cam boncuklar gibi yeryüzüne.
Toprağa ölesiye öfkeli darbeler vuruyor
Çatlamaya yüz tutan renklerinin arasından
Sızan acılar süzülüp filizleniyor
Dünyanın merkezinden medeniyet denilen canavarın midesine.
Doymak nedir bilmeyen alemin
Dar boğazlarına dolanıyor
Kopup film şeritlerinden kara fularlar.
Cesaret naraları tozlu raflarda kimsesizlikle üşürken
Kalabalık sesler peydahlanıyor şehirlerin duman altı bedenlerinden.
Kış güneşini göz bağı yapmış kuşlar
Kanat çırpıyor.
Yine ve
Yeniden.
Sanki kaçabilirmiş gibi
Acı ekip kaderin biçildiği bu sonsuz hasat döngüsünden.
YOU ARE READING
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
