Aşkı arama be çocuk.
Aşkı bulamazsın bu matlaşmış renksiz gözlerde.
Ben sevmeyi bırakalı çok oldu be çocuk.
Kötü bir alışkanlıktı insanlara inanmak,
Güvenmekse en büyüğünden bağımlılık.
Bak tertemizim şimdi ben!
Ne titreyen eller,
Ne nefessiz ciğerler,
Ne de yaşlı gözler.
Hepsi mazi, hepsi eski alışkanlık bende.
Ben sevmeyi bırakalı çok oldu be çocuk.
Şimdilerde bir kaç kadehin dibinde sevişler.
Ne sesine, ne de kokusuna hasret bedenler.
Misal bilmez ki seven, neden kısacık saçları vardı kadının.
Neden sarılarak uyuyamazdı bu adam.
Zaten vakit alırdı be çocuk.
Sevmek vakit işi.
Zamansız bedenlere ağır gelir sevgi.
Bu yüzdendir belki de bir iki dakikaya sığan ayak üstü sevişleri.
Çekip giderken bıraktıkları izlerden habersizlikleri.
Zaman be çocuk,
Sevmek zaman işi...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
