Başına buyruk bir gece yarası
Şakaklarından yakalayıp seni kendine sürükleyen bir ağrının
Artçı dalgalarında boğulurken,
Tutunamayan yüreğinle birlik olan elini uzatırsın ya boşluğa!
Yakalanmak ve sevilmeye aç bir tenin ağıtıdır aslında;
Dilsiz, gözleri dalgın bir duruş,
Bazen de eğilmiş bir başı taşıyamayan omuzlardaki eğim...
Çekilen derin nefesimin dışa vuruşu
Hep hadsiz bir yakarıştı dünyaya
Sense,
Yeterince saygısız, yeterince isyankar değildin
Bencilliğimde çiçek açan güne bakanların
Güneşe sevdası gibiydin
Koşulsuz, sen olduğun için herkesi sevebilirdin.
Bense,
Bir çocuk kalemliğindeki renksiz ve kırık tek kalemdim.
Ne boyamaya ne yazmaya gelirdim...
Unutulmuş bir gece yarısı,
Şakaklarından yakalayıp seni kendine sürükleyen
Hadsiz bir ağrı, dilsiz bir serzeniştim.
Bir ağıt bu!
Sahipsiz zamanların, üşüdüğü satırlardan...
YOU ARE READING
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
