Yazamıyorum bile şu aralar...
Ne zaman elime kalem alsam seni karalar oldum.
Yüreğim değil de, kalemim aşık kaldı sana.
Her mürekkep damlasını sen beller oldu!
Ne zaman boş bi kağıt bulsa;
Seni karalar durur...
Yüreğim değil de, kalemim aşık kaldı sana.
Satırları, dizeleri, şiirleri geçte!
Adam asmaca bile oynasam,
Adam sensin ya hani;
Kalemim asamadı bir türlü seni.
Bilmez oldu ne filmleri ne de şehirleri.
İki harf daha koyup boşluğa,
Geçiremedi ilmeği boynuna...
Yüreğim değil de, kalemim aşık kaldı sana.
Sarhoş kafayla bile adamım diye sayıklayıp durdu.
Dağılmış mürekkepten resmini çizdi bana.
Gözlerine özellikle vuruldu,
Dudaklarında kayboldu...
Dedim ya işte yüreğim değil!
Ama kalemim aşık kaldı sana.
Yaza, çize bitiremedi bir türlü seni.
Birde, asmaya kıyamadı sevdiğini...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
