Kırılmış kum saatleri var bugün hayat çöplüğümde.
Zamanın kumlarından yoksun ve kimsesizler.
İnce belleri kadar dar düşünceler,
Ve iki uçtan biri her seferinde kaybedilen rekabetler.
Zamanın büyütemediği bir çocuğum ben.
Ve zamanlarının yetmediği bir yetişkin.
Varla yok arasına sıkışan bir zihin.
Tam o ince belde sıkışmış bir kum tanesi.
Ne kayboluş ne de varoluş var bugün, yarın ya da geçmişte.
Zaman benim ölümsüzlüğüm.
Sonsuza kadar yaşayan bir ben var o dar boğazda.
Hayatın kaybedeni eşlik etmeye devam edecek o boş kalan kısımda.
Kimsesiz ve tekinsiz bir yalnızlıkla.
Önüm ya da arkam belirsiz.
Kırık ve çatlaklara kurban gitti bütün kumlar.
Artık tek çıkış intahara meyilli bir kum tanesinin düşüşü.
Biraz sallamalı ve gerekirse bir kez daha kırmalı benliğini.
Yeni bir saat daha eklemeli o çöplüğe.
Kırık, dökük ve kimsesizliğe.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
