Olur da bir gün okursan hani şiirlerimi...
Sakın ola üstüne alınma!
Bendeki adamıma aitti bütün sözleri.
Satırları sevişim, özlemine içişim...
Tanıdığım adamıma aitti bütün kelimeleri.
Çekip giden korkağa değildi hani!
Olur da bir gün okursan hani şiirlerimi...
"Ne güzelde sevmişti beni" deme diye hani.
Sana değildi ki kalemimin sevgisi!
İçime gömdüğüm aşkımın hemen dibindeki adamımaydı sözleri.
Küçücük yüreğime;
Koca koca acılar sığdırdım ya hani!
Adamımın yanına yakıştıramadım ama gözyaşını.
Kalbimin ufakcık odalarına değilde, koca salonuna koydum adamımı.
Anılardan yaptım her bir koca duvarlarını.
Çatısına yıldızlar kondurdum, gökyüzünü özler diye.
Gömerken bile kıyamadım ki adamıma.
Her gün bir parça gülücük koydum yanına.
En güzelinden mısralar yazdım her gece mezar taşına.
Şiirler yaktım yokluğuna.
Olur da birgün okursan hani şiirlerimi...
Toprak altında değil ama yürek altında kaldın sen adamım.
Bil istedim.
YOU ARE READING
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
