Bir overlokçu kadar olamadık be çocuk!
Kapı kapı değil kalp kalp gezdikte,
Birinin yalnızlık söküğünü dikemedik.
Bizim iğnemiz acıtır diye batırıp da gidemedik,
Belki de ipliklerimiz uymadı yalnızlıklarına.
Ah be çocuk biz dikmeyi değil ama sökülmeyi çok iyi bildik.
Her yola çıkışta,
Kendi kendimize biraz daha sökülüp de gittik.
Hayatımızın dağılışını her gün biraz daha izlerken, biri gelirde diker diye bekledik.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kara Kalem
Şiirİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
