Darmadağınığız be adam.
Ben saçılmışım şehrin sokaklarına,
Gelen geçen, kördüğüm olmuş izlerime bakar korka korka.
Sen, yabancı caddelerinde kabuk bağlamış anılarını koparıp durursun...
Kör kütük kadehlerin dibinde inadına.
Kafan güzelken unutmaya,
Defalarca geçmişsin aynı sokağın vurulduğumuz anından.
Aşk düşmüş, yanan ellerinin arasından...
Hasretimin kucağında ağlayan kaldırımlara.
Üç adımlık balkonlarda saklambaç oynamış, dili yaralı naralar.
Görmemiş, duymamış, bilmemiş kimseler bizi.
Ben usanmadan beklerken yanan sokaklarımda,
Öpseydin geçer miydi sönmeyen yaralarım?
Kül olmuş aşkıma söverken,
Çığlık çığlığa severken,
Nasılım biliyor musun?
Ümitle başlayan, hüzünle biten gün metrajlı filmlerin içinde,
Başrol olmuşum yüksek acılı gidişine...
Kaçan şiirlerim de,
Dilek niyetine bağlamışım seni virgüllerimin ucuna.
Çapulcu, devrik cümlelerime takılıp düşmüş, kafası karışık kelimelerim.
Ellerine sarılmak için feryat figanken ellerim.
Ört diye beklemiş can kesiklerini, kesiklerimin üstüne yüreğim.
Ben, kaçırdığım hayatta meçhul bir yolcu.
Sen, faili olmayan aşkımın katili.
Bitmemiş hikayemin çıkmaz sokaklarında,
Kavuşmak ne haddine!
Darmadağınık kal, vurduğun sol yanımın tenhalarında.
YOU ARE READING
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
