Boş kadehlerime eşlik eden boş tuvallerim önümde.
Sıra sıra dizilmişler dalga geçercesine.
Renkler yine kayıp gitmiş be çocuk!
Kaybolmamak için çizdiğim bütün yollar silinmiş.
Ve ben yine kaybolmuşum kimsesizliğin tam göbeğinde, can kırıklarının kıyıya vuran dalgalarında.
Kalabalıkların içinde yalnızlığım bayrak sallar olmuş yine,
Kör ve sağır olan o bedenlere.
Bugünde göğümde siyah kargalarım ve yağmur bulutlarım.
Islanmak değil de, güneşe küsmek yakar mı canını çocuk?
Aya sarılır mı o incecik sevgisiz kolların.
Sever mi gece bizi ıslak saçlarımız, nemli gözlerimizle?
Güneşimiz, martılarımız, renklerimiz kayıpken söylesene çocuk.
Sever mi bizi bu lacivert gece?
YOU ARE READING
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
