Bu gece adam;
Yokluğun ağır bastı bu gece.
Bu gece elime kalem alırsam;
Deşilir ruhum, dökülür kelimelerim dedim.
Yapma, etme dedim yüreğime!
Yine dinletemedim.
Üstat demiş ya hani;
"Dökmeye niyetim yok içimi, zor sığdırdım zaten" diye.
Bende zor sığdırdım be adam.
Mutluluğun yanına acıyı,
Aşkın yanına hüznü sığdırdım.
Kalbimin daracık iki oda bi salonuna, koca seni sığdırdım.
Şimdi söyle bana!
Seni ağırlamaya bile yetmemişken;
Nasıl sığar onca duygu bir araya?
Zor sığdırdım be adam!
Dökmeye hiç niyetim yok ondan...
Sıkış tepiş hepsi içerde!
Gözyaşları ile gülücükler çoktan çürüdü bile.
Özlemde eritir yavaştan yokluğunu.
Boşalır yavaştan tek tek o küçücük odalar, kaybolur umutlar.
Yok olur duygular...
Yorgunum be adam, içime zor sığdırdım seni.
Kalemimin mürekkebinin dilini bağladım.
Dökülmesin dedim!
Bari bu gece, bu gece özlemin gün yüzü görmesin dedim.
Olmadı be adam!
Ne kalem yazmadan durdu seni.
Ne de özlemekten vazgeçti;
Bu gecede gönül bizi...
YOU ARE READING
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
