Bazen bir adam tanırsın, mürekkebin olur aşk!
Ellerin kelimelere bulanmış, parmakların şiir kesiği.
Yazarsın!
Nefes alır gibi, varlığına şükür eder gibi yazarsın.
Mısraların taşar sayfalarından.
Satır araların dar gelir sevdana.
Ustura ağzında dans etmekten bir haber duyguların.
Sen, sadece şiir kokarsın.
Bazen bir adam tanırsın, mürekkebin olur ayrılık!
Hasret içer, özlem çekersin.
Zindan olur sana koca dünya.
Yokluğu üşütür, çırılçıplak kalırsın hayata.
İçine yağar geceler boyu yağmurlar.
Küf tutar nemli yanakların, batar hayal kırıklıkların.
Bazen bir adam tanırsın sever, gözlerine aşkla bakar!
Ezberlersin.
Her çizgiyi, her bakışı, her sözünü...
Koca dünya dar gelir, duygular dizilir boğazına.
Dokunuşları bağırır yanağında.
Sonra sus pus olur dudaklarında.
Bazen bir adam tanırsın gider, arkasına bile bakmaz!
Ayak izlerini gözlersin.
Gidişi kaç adım, kaç kaldırım taşı ezberlersin.
Geceler boyu dönsün diye beklersin.
Parmak hesabı umutlarınla, kanayan yaralarınla inat edersin.
Bir adam işte usta!
Bir adam, bir kız çocuğu sever;
Çiçek açar duyguları!
Koşmayı öğrenir yüreği!
Bilmediği renklere boyar dünyayı boya kalemleri!
Sonra da çekip gider;
Öylesine bir haber, öylesine tekinsiz.
Kalmak ne bilmeyen, gitmeyi ezberleyen.
Son durağı olmayan gözleri ile bakar; minik ellerine, kelebek yüreğine.
Ağlar geceler boyu çocuk!
Sarılmayı öğretir kendine!
Saklamayı öğrenir yüreğinde!
Bir adam işte usta!
Bir adam, bir kız çocuğu sever;
Büyütür aşkla!
Bir adam, terk eder;
Bir kadın yaratır amansızca!
Bir adam çok şey öğretir be usta!
Küçük bir kız çocuğu uyuyup koca bir kadın uyanır bu masalın sonunda.
YOU ARE READING
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
